Ολοκληρώθηκε η 1η Πανελλαδική Συνάντηση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής -''ΟΛΗ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΕ ΕΝΙΑΙΟ ΜΕΤΩΠΙΚΟ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ''
Ολοκληρώθηκε το μεσημέρι της Κυριακής 3 Απρίλη η 2ημερη 1η Πανελλαδική Συνάντηση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής. Παραβρέθηκε αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ από τους Π. Λαφαζάνη, Τ. Μαστρογιαννόπουλο και Γ. Μπανιά ο οποίος και απεύθυνε χαιρετισμό, εκ μέρους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ απεύθυνε χαιρετισμό ο Κ. Παπαδάκης καθώς και εκ μέρους της ΑΡΑΝ ο Χ. Τουλιάτος. Διαβάστηκε γραπτός χαιρετισμός του Ε. Μπιτσάκη.Στην διαδικασία έλαβαν μέρος πάνω από 400 άτομα και έγιναν 60 παρεμβάσεις στην συζήτηση. Τον τόνο έδωσαν παρεμβάσεις αγωνιστών/τριων που συμμετέχουν σε διάφορα κινήματα και εργασιακούς χώρους, ιδιαίτερα η παρέμβαση της Β. Παναγιώτου από το κίνημα της Κερατέας. Η διαδικασία ολοκληρώθηκε με την έγκριση της πολιτικής εισήγησης και την ανάδειξη του νέου Συντονιστικού Οργάνου το οποίο αποτελείται από τους εξής:
Αλαβάνος Α, Βαμβακάς Κ, Θεοδόση Α (ΑΡ.ΣΥΝ.Α), Καπάταης Χ, Καραμάνος Χ (ΚΟΕ), Μαντζουράτος Δ (ΚΕΔΑ), Μάρταλης Σ (ΔΕΑ), Παπουλής Κ, Σαπουνάς Γ (ΑΠΟ), Σταυρόπουλος Τ, Σωτηρίου Ε (ΚΟΕ).Στην ομιλία του κλεισίματος ο Α. Αλαβάνος, μεταξύ άλλων τόνισε:«Αν ρωτούσε κανείς ποια είναι η κεντρική ιδέα της 1ης Πανελλαδικής Συνάντησης του Μετώπου, η απάντηση είναι η ενότητα.
Πρώτο: ενότητα της αριστεράς με την κοινωνία γιατί σήμερα υπάρχει ένα τείχος. Δεύτερο: κοινή δράση όλης της αριστεράς, στη γειτονιά, στην δουλειά, στα διόδια, στα συλλαλητήρια – χώροι του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ με ΣΥΝ, ΑΚΟΑ και άλλες συνιστώσες, αγωνιστικά διαφοροποιημένοι από το ΠΑΣΟΚ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αντεξουσιαστές αποστασιοποιημένοι από την τυφλή βία. Για να το εκφράσω και με εκλογικούς όρους. Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής προτείνει σε όλες τις δυνάμεις της αριστεράς: ''όλη η αριστερά σε ενιαίο μετωπικό ψηφοδέλτιο».
********************************************************************
TO KΛΕΙΣΙΜΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΣΙΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΕΚΟ ΑΛΑΒΑΝΟ
Σύντροφοι και συντρόφισσες,
Χθες στην εισήγηση υπήρχαν οκτώ σημεία που μας έφαγαν γύρω στα πενήντα λεπτά. Σήμερα σε αυτό που λέμε «κλείσιμο» - να βάλουμε σε εισαγωγικά εμείς στο «κλείσιμο» στο Μέτωπο, γιατί κανενός η τοποθέτηση δεν έχει μεγαλύτερη βαρύτητα- θα υπάρξουν δώδεκα σημεία αλλά πιστεύω ότι ο χρόνος θα είναι πολύ λιγότερος. Θα προσπαθήσω να είμαι επιγραμματικός. Το πρώτο σημείο, το χρέος Το πρώτο σημείο επιβάλλεται από την επικαιρότητα και συγκεκριμένα από το δημοσίευμα του περιοδικού Spiegel ότι το Δ.Ν.Τ. εξετάζει πλέον σοβαρά και ως κεντρική την περίπτωση της αναδιάρθρωσης του χρέους της Ελλάδας συμπεριλαμβάνοντας και τη διαγραφή μέρους του. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η υπηρετική για την διεθνή τοκογλυφία,
Το δεύτερο σημείο, οι εργασίες της Πανελλαδικής Συνάντησης Σε σχέση με της εργασίες μας. Δεν κάνω εγώ το «κλείσιμο». Έγιναν δεκάδες εξαιρετικά «κλεισίματα» χθες από συντρόφισσες και συντρόφους σε ένα επίπεδο θα έλεγα πολύ υψηλού προβληματισμού και διερεύνησης των ζητημάτων που μας απασχολούν. Φυσικά ισχύει ότι «όποιος καεί από το χυλό φυσάει και το γιαούρτι». Και το σκέφτηκα. Ήταν αρκετά καλή η προηγούμενη μεγάλη σύσκεψη που είχαμε κάνει μετά τις περιφερειακές εκλογές. Όμως αποτύχαμε πανηγυρικά στη διάρκεια της ψηφοφορίας, της έγκρισης της πολιτικής απόφασης. Το διακινδυνεύω όμως να πω από τώρα ότι για μένα, και για πολλούς συντρόφους που μίλησα, ξεπεράστηκαν κατά πολύ οι προσδοκίες που είχαμε. Όχι μόνο δεν υπήρχε το αρνητικό φαινόμενο, αυτή η συνηθισμένη κουλτούρα των σωμάτων της αριστεράς που συνίσταται σε μεμψιμοιρία, πικρία, γκρίνιες. Θα ΄λεγα ότι ήταν σαν μια συμφωνία κλασικής μουσικής με την έννοια, χωρίς να ωραιοποιώ τα πράγματα, ότι με την ώρα που περνούσε μέσα εδώ συσσωρευόταν γνώση και σοφία και οδηγούσαν σε μια πάρα πολύ βαθιά συζήτηση. Θα μπορούσε επομένως το «κλείσιμο» να ήταν απλά ένα «copy paste» από πολλές συμπερασματικές και επιγραμματικές τοποθετήσεις που γίνανε από διάφορους συντρόφους και συντρόφισσες. Έχει μεγάλη σημασία επομένως να ολοκληρώσουμε με θετικό τρόπο. Κάνω μια έκκληση σε όλες κι όλους σε μια δύσκολη δουλειά που είναι η παρουσίαση των απόψεων της επιτροπής απόφασης και η άσκηση της προεδρίας της Πανελλαδικής μας Συνάντησης να συμπαρασταθούμε ώστε η ολοκλήρωση να είναι σε ένα ακόμη υψηλότερο επίπεδο από αυτό που πετύχαμε μέχρι τώρα. Θα ήθελα να πω ότι ακόμη και το μοναδικό δυσάρεστο γεγονός της σύγκρουσης δύο συντρόφων, τελικά πιστεύω ότι εντάχθηκε μέσα σε μια διαδικασία ομάδας. Μίλησαν και οι δύο για την αριστερά, για την αγωνιστική τους πορεία, ακόμή και για τα παιδικά τους χρόνια. Εγγράφτηκε με ένα τρόπο θα ‘λεγα που μας ανοίγει με ένα τρόπο δημιουργικό στο παρελθόν και στο μέλλον. Δείχνει μια ωριμότητα ενός σώματος ως ομάδας να αντιμετωπίζει ακόμη και τέτοια περιστατικά, που αντί να το πηγαίνουνε πίσω και να το αποδομούν το πηγαίνουν από άποψη και ηθικής, ωριμότητας και κουλτούρας μπροστά. Είμαστε, λοιπόν ένας χώρος όπου θα μαζευτούν οι άνθρωποι της αριστεράς που θα συνεννοηθούν και θα μιλήσουν με ειλικρίνεια, με αλληλοσεβασμό και με αξιοπρέπεια. Δίνεται ισχυρή ώθηση με την Πανελλαδική Συνάντηση και αυτή την δύναμη πρέπει να ξέρουμε να την αξιοποιήσουμε.
Το τρίτο σημείο, Τι είναι το “Μέτωπο” Ειπώθηκαν πάρα πολλές καλές απόψεις. Τα δικά μου λόγια θα είναι φτωχά και λίγα. Θέλω να πω ότι Μέτωπο δεν είναι ένα φέουδο ακόμη ανάμεσα στα φέουδα της αριστεράς, και αυτό πρέπει να βγει και ως μήνυμα. Είναι φορέας μιας πολιτικής αντίληψης, πιστεύω, για το πώς πρέπει να αναπτυχθεί η αριστερά στις νέες συνθήκες. Γι’ αυτό οι προτάσεις μας για «ανοιχτό πολιτικό σχέδιο» και για «ανοιχτούς κανόνες λειτουργίας». Τίθεται το θέμα της ανασύνταξης της αριστεράς αλλά και της δημιουργίας μιας ενότητας πολύ πιο πλατειάς. Το «Μέτωπο» δεν έχει μια προκαθορισμένη ταυτότητα. Η ταυτότητα μας θα διαμορφώνεται κυρίως μέσα από την δράση. Διαμορφώνεται από την ίδια την πράξη όπου θα δώσουμε απαντήσεις εκ των πραγμάτων σε δυσεπίλυτα ζητήματα που βρίσκονται μπροστά μας.
Το τέταρτο σημείο, η ενωτική διάθεση του μετώπου Πρώτη σε σημασία κατά τη γνώμη μου είναι η ανεύρεση της χαμένης ενότητας ανάμεσα στην αριστερά και την κοινωνία. Πρέπει να σπάσουμε το τείχος με τον κοινωνικό χώρο όπου αναπτύσσονται οι ρίζες της αριστεράς για να δώσουν τους χυμούς τα καινούρια φυλλώματα. Σήμερα είναι η κοινωνία αφιλόξενος και «έρημη χώρα» για την αριστερά, με δικές μας ευθύνες. Πρέπει να βαθύνουμε τους προβληματισμούς για τις διεργασίες μέσα στην κοινωνία και να ξεφύγουμε από τα στερεότυπα. Όπως, ότι η κοινωνία είναι παθητική, είναι αδιάφορη, είναι υποταγμένη, είναι στον κόσμο της. Ας θυμηθούμε ότι τον Δεκέμβρη είδαμε μια νεολαία που τρίβαμε τα μάτια μας. Δεν ήταν αποτέλεσμα κυρίως της δράσης της αριστεράς ή των νεολαίων της. Ήταν διεργασίες πυθμένα που δεν μπορούσαμε να συλλάβουμε εκ των προτέρων. Ανάμεσα στην πολιτική αριστερά και την κοινωνία γίνεται ένας αγώνας δρόμου, ο ένας είναι ο Αχιλλέας και ο άλλος η χελώνα. Δεν ξέρουμε ποιος είναι ο Αχιλλέας και δεν ξέρουμε ποια είναι η χελώνα. Η κοινωνία πολλές φορές με ένα τρόπο ίσως αδρό και σκοτεινό, φτάνει σε διεργασίες και συμπεράσματα που είναι πιο προωθημένα από μας Τι είπαμε πριν στο πρώτο σημείο; Να φύγει η κυβέρνηση. Τι λέει η κοινωνία σήμερα σε μεγάλο βαθμό; Να φύγει το σύστημα. Η επίθεση, η απαξίωση μεγάλου μέρους της κοινωνίας για την αριστερά οφείλεται φυσικά και στο ρόλο των μέσων μαζικής ενημέρωσης και του συστήματος που θέλουν την αποδόμησή της. Είναι όμως κάτι παραπάνω, κάτι που μπορούμε να το διαβάσουμε αλλιώς. Δεν θέλουμε αυτή την αριστερά που ξέρουμε, μας λένε. Την απορρίπτουμε. Αλλάξτε την. Μπορεί να το προσωποποιούν σε δικαίους και αδίκους. Στέλνουν ένα μήνυμα που εμείς πρέπει να το αντιληφθούμε. Αν η συνεχιζόμενη απαξίωση προχωρήσει αυτό ανοίγει προοπτικές για αρνητικές, αντιδραστικές, ρατσιστικές, λαϊκίστικες λύσεις. Αν όμως πάρουμε αυτό το μήνυμα και το βάλουμε στο μυαλό μας, αν δεν αγνοήσουμε την προειδοποίηση του μπροστά στις εκλογικές αριθμητικές που κάνουμε ανάμεσα στην Ανταρσία, στο ΣΥΡΙΖΑ, στο Μέτωπο, αν αποκωδικοποιήσουμε το μήνυμα και μπορέσουμε και απαντήσουμε στα ερωτήματα που μας θέτουν, τότε θα είναι εντελώς διαφορετική η πορεία που θα έχουμε. Μπορούμε να αναγνώσουμε δηλαδή δημιουργικά, ως πρόκληση, αυτή την απαξίωση που γίνεται από την κοινωνία και να μας οδηγήσει σε μια ρήξη με κατεστημένες λογικές της αριστεράς. Το πέμπτο σημείο, η κοινή δράση της πολιτικής αριστεράς Αυτό έρχεται δεύτερο κατά την γνώμη μου στην ιεράρχηση, σε σχέση με την επανασυνάντηση αριστεράς και κοινωνίας που έχει την προτεραιότητα. «Δεύτερο» δεν σημαίνει όμως ότι δεν είναι πολύ σημαντικό. Κατανοούμε την σημασία της συμπαράταξης όλων των πολιτικών δυνάμεων της Αριστεράς. Και πρέπει να αναδειχθεί αυτή η θέση μας για λόγους θετικούς και για λόγους αμυντικούς. Άδικα πολλές φορές και με σκοπιμότητα έχει παρουσιασθεί το Μέτωπο ως μια κίνηση διαίρεσης, όταν προσπαθεί να είναι μια κίνηση πρόσθεσης και πολλαπλασιασμού. Τα είδαμε αυτά και στις περιφερειακές εκλογές. Πρέπει να βγει το μήνυμα σαφές : δεν δημιουργούμε καινούριο φέουδο, δεν είναι άλλο νέο κομματικό σχήμα, δεν είναι αυλή κανενός προσώπου σύμφωνα με τη μόδα της εποχής και στην αριστερά και στη δεξιά. Το μήνυμα από την Πανελλαδική μας συνάντηση είναι ότι κεντρικός στόχος μας όσον αφορά στην ενότητα της αριστεράς είναι η κοινή δράση από τα κάτω σε επιτροπές στις γειτονιές, στους τόπους εργασίας, στα συλλαλητήρια. Και επειδή αυτό είναι μια συνήθης και ξύλινη διαβεβαίωση την οποία μπορεί να βρει κανείς ενδεχομένως σε κάθε ομιλία στελέχους της αριστεράς, πρέπει να την εκφράσουμε με ένα κωδικό τρόπο, που να εγγράφεται με σαφήνεια στη σκέψη του καθένα. Παρά το γεγονός ότι θα φανεί ότι υποβαθμίζει λίγο την πολιτική μας αντίληψη σε μια εκλογική αντίληψη, μπορούμε να μιλήσουμε για ένα «ενιαίο μετωπικό ψηφοδέλτιο με όλη την αριστερά». Ίσως να ήταν πιο απλό, ενιαίο αριστερό ψηφοδέλτιο αλλά έτσι χάνουμε την ευρύτερη μετωπική λογική. Είναι μια θέση που μπορεί να μείνει. Πρέπει να βγει να συζητηθεί στις ταβέρνες, στις παρέες, στις κινητοποιήσεις. Λοιπόν, «ενιαίο μετωπικό ψηφοδέλτιο με όλη την αριστερά». Να δει το καινούριο συντονιστικό πρωτοβουλίες σε αυτή την κατεύθυνση. Πολύ πλατιά και προς τον χώρο του ΚΚΕ , προς τον Σύριζα, τον Συνασπισμό και τις άλλες συνιστώσες τους, τους ανένταχτους, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Σε οργανώσεις εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, σε ομαδοποιήσεις του αντιεξουσιαστικού χώρου που υπάρχει κοινός παρονομαστής η άρνηση της τυφλής βίας. Σε δυνάμεις που έρχονται από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ. Η πολιτική μας αυτή αρχή, παρότι αναγκαζόμαστε να την εκφράσουμε εκλογικά για να γίνει κατανοητή δεν είναι κυρίως εκλογική. Με αυτή την έννοια έχει σημασία αυτό που μας είπε ο σύντροφος που μίλησε πριν από μένα ότι δεν πρέπει να χαθούμε σε εκλογικούς προβληματισμούς. Όχι γιατί είναι ασήμαντες οι εκλογές αλλά γιατί είναι πιο σημαντικά τα καθήκοντα της αριστεράς απέναντι στην κοινωνία σήμερα. Δεν είναι ο κεντρικός στόχος της αριστεράς να θέτει ως υπέρτατο στόχο παρουσία της μέσα στον κάδρο ενός κοινοβουλευτικού συστήματος. Μπορεί ασφαλώς έτσι να κάνει θετικά πράγματα. Θα κάνει . Αυτό όμως που ζητείται από την αριστερά σήμερα είναι να ηγηθεί σε μια ιστορική καμπή, μιας μεγάλης λαϊκής εξέγερσης για στροφή στη ζωή της χώρας. Και κάτι άλλο. Η πρόταση για ενιαία παρουσία της αριστεράς σε ένα μετωπικό ψηφοδέλτιο δεν περιορίζεται στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ανοικτή σε όλους και προς τον ΣΥΡΙΖΑ και προς όλους. Πιστεύω αν καταλάβουμε το νόημα της πρότασής μας, αυτή ακριβώς η αντίληψη μπορεί να συμβάλει να υπερκεράσθούν τα εμπόδια που δημιουργούνται από τον ατομισμό των επιμέρους σχημάτων της Αριστεράς. Τα ξεπερνάει. Γίνεται αποδεκτή από τον κόσμο. Μπορεί να οδηγήσει σε ένα νέο τοπίο αυτό. Έχει δυσκολίες αυτός ο στόχος για την μικρή μας ηλικία, για τα μικρά μέσα που έχουμε. Θέλει μεγάλη, συγκροτημένη προσπάθεια για να το πετύχουμε. Το έκτο σημείο, το Μέτωπο και η πολιτική ηγεμονία Ε, λοιπόν τι κάνουμε από αύριο; Πήγα σε πολλές συσκέψεις στην Λάρισα, στην Πάτρα, στη Θεσσαλονίκη. Ενδιαφέρουσες συσκέψεις, συγκεντρώσεις. Ένιωθα όμως μια έλλειψη. Τους λέγαμε τι είναι το Μέτωπο, γιατί είμαστε υπέρ της ενότητας εμείς αλλά όχι τι να κάνουμε. Έχει μεγάλη σημασία επομένως να συνδυάσουμε την παρουσία του Μετώπου με καινοτόμα στοιχεία δράσης. Εγώ θέλω να επανέλθω σε ένα σημείο της εισήγησης. Συμβάλαμε να αλλάξει, τουλάχιστον, όσον αφορά στον ΣΥΡΙΖΑ, η πολιτική του πλατφόρμα. Ας ελπίσουμε ότι αυτό είναι μια βαθιά μετατόπιση κι όχι μια ευκαιριακή μετατόπιση ενόψει των εκλογών. Σε μεγάλο βαθμό το Μέτωπο έχει την ηγεμονία στη διαμόρφωση των πολιτικών θέσεων. Για όλο τα φάσμα της ριζοσπαστικής αριστεράς είναι θέσεις οι οποίες προσφέρονται για συνάντηση και μετωπική δράση. Σήμερα πιστεύω ότι μπορούμε να κάνουμε άλλα τρία βήματα μπροστά. Πρώτο, την αλλαγή στο θέμα των μορφών πάλης που να ανταποκρίνονται στον στόχο, να πέσει η κυβέρνηση. Δεν ανταποκρίνονται με τις λιτανείες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Και για μια συγκεκριμένη αλλαγή που πρέπει να γίνει. Μ’ αυτή την έννοια σύντροφοι η άποψή μου, δεν λέω η άποψη του προσωρινού Συντονιστικού, θέλω να την πω όπως την πιστεύω, είναι ένα όνειρο. Η πλατεία Ταχρίρ. Δεν πρέπει κάτω από την πίεση να το εγκαταλείψουμε. Συναντιέται με την ιστορία. Όχι μόνο άλλων λαών εκείνων που, σε μια αποφασιστική και συμβολική αντιπαράθεση, είπαν « δεν φεύγουμε μέχρι να αλλάξουν τα πράγματα». Υπάρχει και η ιστορία του Συντάγματος, του Μακρυγιάννη, τα Δεκεμβριανά. Οφείλουμε κι εμείς, να γράψουμε τις δικές μας εμπειρίες από τους νέους μέχρι τους μεγαλύτερους, να αφήσουμε τα αποτυπώματά μας εκεί, στην πλατεία. Είναι κάτι εύκολο; Όχι. Θα γίνει αμέσως όχι. Θα γίνει στην πλατεία Συντάγματος; Μπορεί να γίνει στην λεωφόρο Πανεπιστημίου, μπορεί στην Ομόνοια. Πρέπει να το προσπαθούμε πια. Έχουμε μπροστά μας πολλές υποχρεώσεις και ευκαιρίες μέχρι το καλοκαίρι. Έχουμε τον ένα χρόνο του μνημονίου στην 7η Μάη. Έχουμε την ψήφιση του Συμφώνου για το ευρώ που πρέπει να γίνει πριν την 20η Ιουνίου που είναι το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Θέλει ένα επαρκή χρόνο προετοιμασίας. Θέλει και μια τέχνη Δεν είναι μια πρόταση που ξεκινάει από εμάς. Δεν θέλουμε να ξεκινάει από εδώ. Στο κάτω κάτω την έχουμε πάρει κι εμείς από τα blogs. Έχουμε λοιπόν και τις 20 Ιουνίου που είναι η οριστικοποίηση αυτών των αποφάσεων στο νέο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Ας μιλήσουμε με άλλες δυνάμεις. Ας πούμε τις σκέψεις μας, γιατί το λέμε αυτό. Ας πούμε γιατί έχουμε αυτά τα προβλήματα με την ΓΣΕΕ κ.λ.π. Ας πούμε ότι δεν ανταποκρίνονται. Ας πούμε ότι σε μεγάλο βαθμό η απόσταση κοινωνίας και συνδικαλιστικού κινήματος είναι εξηγήσιμη γιατί οι ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος θέλουν να μείνουν πίσω από την κοινωνία. Πολλές φορές λένε ότι η κοινωνία είναι πίσω γιατί δεν κατεβαίνει σε διαδηλώσεις. Πίσω είναι οι ηγεσίες της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ που δεν θέλουν να ακολουθήσουν την διάθεση του κόσμου και γι αυτό ο κόσμος δεν κατεβαίνει, πέρα από τα προβλήματα του με την απώλεια ημερομισθίων σε απεργίες κ.λπ. Το δεύτερο θέμα. Υπάρχει μια θετική δραστηριότητα στον αντιρατσιστικό τομέα, προωθημένη, με πολιτική σκέψη, όπως την είδαμε από πολλούς συντρόφους σε σχέση με τα γεγονότα της ΥΠΑΤΙΑΣ. Οφείλουμε όμως επειγόντως να κάνουμε κάτι να αναστρέψουμε αυτή την κατακρήμνιση της ηγεμονίας των θέσεων της αριστεράς σε ένα τόσο σημαντικό και ανθρωπιστικό και πολιτικό θέμα όπως είναι οι μετανάστες. Είναι σχεδόν, ειδικά στην Αθήνα, η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας εναντίον μας. Το νιώθω αυτό, το ακούω και το νιώθετε κι εσείς, όσοι σας γνωρίζουν ότι είστε αριστεροί. Μπορούμε να το αναστρέψουμε αυτό και μπορούμε κυρίως να κινηθούμε χωρίς να εγκαταλείπουμε κανένα αίτημα των μεταναστών. Χωρίς να φοβόμαστε να έρθουμε κόντρα στο ρεύμα με την άποψη της κοινωνίας, να βρούμε όμως εκείνα τα αιτήματα με τα οποία ενοποιούμε τη θέση των μεταναστών με την θέση των ντόπιων εργαζομένων. Το κάναμε αυτό με την Ελεύθερη Αττική. Φέραμε στο προσκήνιο το «Δουβλίνο ΙΙ». Ας προγραμματίσουμε την κυκλοφορία μέσα στον κόσμο μιας δήλωσης που να θέτει το θέμα του «Δουβλίνου ΙΙ». Να μαζέψουμε υπογραφές. Μπορούμε να μαζέψουμε όχι μόνο ένα μεγάλο αριθμό υπογραφών αλλά αυτές οι υπογραφές να σπάνε τελικά όχι μόνο το γκέτο των μεταναστών μέσα στη κοινωνία των εργαζομένων αλλά και το γκέτο της αριστεράς. Τρίτο θέμα, κατά τη γνώμη μου είναι ο δρόμος που θα έρθει στους αγώνες ειδικά η νεολαία, σε μια μετωπική και παλλαϊκή διαδικασία, δεν είναι μέσα από το για το Ευρώ. Δεν είναι εύκολο μέσα από το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας. Είναι αν μπορούμε να αναδείξουμε εμείς, ότι όλος ο πολιτισμός θέτει το δικαίωμα στην εργασία, όπως και τα άλλα δικαιώματα, παιδεία, στέγη, υγεία πάνω από οποιοιδήποτε δικαίωμα των τοκογλύφων να ζητούν τα τοκοχρεολύσια. Ανάδειξη του δικαιώματος στην εργασία. Ο άλλος θεωρεί ότι πρέπει να λέει ευχαριστώ γιατί δουλεύει έξι μέρες την εβδομάδα και παίρνει το μήνα 300 € μαύρα. Το να μπορέσουμε να κάνουμε κατανοητό, ειδικά στις νέες γενιές, ως αναφαίρετο το δικαίωμα στην εργασία θα είναι κάτι πολύ σημαντικό. Και όχι μόνο με μας.
Το 7ο σημείο, Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι διαφορετικές μας απόψεις
Υπάρχουν δυο απόψεις σύντροφοι εδώ και είναι φυσικό να δοκιμάζεται η ανθεκτικότητα μας. Μπορούμε να αντέξουμε δυο απόψεις. Πολλοί φίλοι και αγαπημένοι του ΣΥΡΙΖΑ έχουν ανέβει στα ουράνια, έχουν πέσει κάτω και ξανανέβει και ξαναπέσει και έχουν περάσει πικρές εμπειρίες. Είναι τιμή μου, όπως και όλων μας πιστεύω, να βρισκόμαστε μαζί με κάθε σύντροφο του ΣΥΡΙΖΑ μέσα στις διαδηλώσεις και μέσα στις πορείες. Πιστεύω όμως ότι η δομή από την κορυφή αυτών των σχημάτων, οι κουλτούρες και οι αξίες που συνοδεύουν αυτή τη λειτουργία δεν τους επιτρέπουν να παίξουν κεντρικό ρόλο σε μια αριστερά που απευθύνεται στην κοινωνία. Άλλοι σύντροφοι έχουν άλλη άποψη. Εγώ κατανόησα την άποψη τους ακούγοντας τους και τον Γιάννη τον Θεωνά και άλλους. Και ένα σύντροφο που μίλησε πολύ απλά. «Εγώ δέχομαι αυτά που κάνει το Μέτωπο και θέλω να τα φέρω στο Συνασπισμό και στο Σύριζα. Θα μου το απαγορέψετε;» Δεν μπορούμε να το απαγορέψουμε αυτό. Πρέπει να συνυπάρξουμε με αυτές τις απόψεις, με αυτές τις δυο απόψεις. Δεν είναι εμπόδιο αυτό. Καταλαβαίνουμε και τη σημασία ότι μπήκε στο «καταστατικό» του Μετώπου το ότι μπορεί κάποιος να ανήκει σε άλλο κόμμα, που δεν είναι καν στο ΣΥΡΙΖΑ, που δεν είναι καν στο χώρο της αριστεράς, που μπορεί να είναι αντίπαλο κόμμα. Με αυτή την έννοια νομίζω και οι δύο απόψεις χωράνε μέσα στο Μέτωπο . Να μας πείσουν οι σύντροφοι ότι μπορεί να γίνει αυτή η αλλαγή αυτή μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ και να είναι πραγματική και όχι τυπική για πριν τις εκλογές. Να τους πείσουμε εγώ ή κάποιος άλλος ότι μπορεί γρήγορα να γίνει κάτι άλλο, ένα άλλο πλαίσιο που να απελευθερώνει τις δημιουργικές δυνάμεις της αριστεράς.
Το όγδοο σημείο, το ευρώ
Και εδώ υπάρχει διάσταση. Δεν είναι κοινές οι απόψεις. Ακούστηκαν πολλά και σημαντικά. Έχουν υπάρξει και προτάσεις για τροπολογίες του κειμένου. Δεν ξέρω αν με μια ψηφοφορία λύνουμε τα προβλήματα. Έχω επιφύλαξη. Πιστεύω ότι πρέπει να αναλάβουμε να κάνουμε ένα εργαστήρι που να καλέσουμε δυνάμεις, και από τον αστικό κόσμο ακόμη, όπου να επανεξετάσουμε τις θέσεις μας για το χρέος και για το ευρώ. Το ευρώ δεν είναι ταμπού. «Καμία θυσία για το ευρώ». Ίσως δεν αρκούν αυτά. Χρειαζόμαστε μεγαλύτερη επεξεργασία. Κάθε μέρα προστίθενται νέα δεδομένα. Λέγεται π.χ. «παύση πληρωμών» για παράδειγμα από πλευρές της αριστεράς. Μπορείς να την κάνεις; Ή μπορεί να φτάσεις σε αυτό με άλλο τρόπο; Θες να στηρίξεις την κοινωνία; Θες να παίξεις το ταυρομάχο; Είναι πάρα πολλά ζητήματα όπως και η πρόταση, η σκέψη, ότι γρήγορα μπορούμε να αποχωρήσουμε από το Ευρώ. Είναι σημαντικό να συναντηθούν σε κοινές θέσεις οι δυνάμεις της αριστεράς.
Το ένατο σημείο, η νεολαία Η νεολαία είναι ζήτημα προτεραιότητας. Ξέρουμε βέβαια την κατάσταση. Είναι σύντροφοι που ανήκουν σε νεολαίες των συνιστωσών του Μετώπου. Είναι τιμή μας που είναι μαζί μας. Βοήθησαν πάρα πολύ πιστεύω οι παρεμβάσεις τους. Αυτοί ξέρουν καλά από την εμπειρία τους: ούτε καν στην argo της νεολαίας το «αριστερά» δεν είναι μια λέξη με θετικό πρόσημο. Μερικές φορές ούτε ουδέτερο. Αρνητικό. Είναι πολύ σημαντικό και εξαρτάται από μας να «ηλεκτρίσουμε» τους νέους συντρόφους. Να τους δημιουργήσουμε ένα πλαίσιο που να μπορούνε να κάνουν καλή δουλειά. Από τις συλλογικότητες εξαρτάται, μαζί με τους στόχους, τις καμπάνιες, τις εφημερίδες, τα αντιρατσιστικά, πολιτιστικά κέντρα, όλα αυτά να συνδέονται με τις διαδικασίες του Μετώπου. Η παρουσία της νεολαίας εδώ είναι ένα βήμα μπροστά. Αλλά είμαστε σύντροφοι πολύ πίσω ακόμη.
Το δέκατο σημείο, νέος πόλος στους εργατικούς αγώνες Οι εργατικοί αγώνες. Πρέπει να πάρουμε υπόψη αυτή την εμπειρία, που δεν την ξέρουμε οι περισσότεροι, που μας γνώρισε ο Γιάννης Θεωνάς. Για «115 Σωματεία», τα άλλα ούτε καν τα ξέρω, που σε εποχές συμβιβασμού του συνδικαλιστικού κινήματος αναδείχθηκαν σε εναλλακτικό συντονιστικό αγωνιστικό κέντρο. Να μια πρωτοβουλία του μετώπου. Να δημιουργηθεί ένας ευρύτερος συνδικαλιστικός πολιτικός και κοινωνικός πόλος που να αναλάβει την ευθύνη των κεντρικών πρωτοβουλιών σε σχέση με τα μεγάλα ζητήματα που υπάρχουν. Που να μπορεί να υλοποιεί, να ενοποιεί και να μπορεί να πολιτικοποιεί. Πράγμα που δεν μπορεί να κάνει η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ. Είναι κάτι νομίζω που πρέπει να το έχουμε μπροστά μας. Το ενδέκατο σημείο, η εμπιστοσύνη στην αριστερά Σύντροφοι, νομίζω ότι υπάρχει ένα ερώτημα που συνδέεται με τα προηγούμενα. Το ερώτημα της εμπιστοσύνης για τον καθένα από μας, για την προσωπική του στάση, για το μέτωπο, για την αριστερά. Είναι το κεντρικό ερώτημα. Πολλές ομιλίες αναφέρθηκαν εκεί. Πως θα ανακτήσει ξανά η αριστερά εμπιστοσύνη. Πως θα περάσει από την όχθη του πολιτικού συστήματος στην όχθη της κοινωνίας. Πως θα βγάλουμε τις γραβάτες και θα φορέσουμε τα ρούχα της δουλειάς. Πως θα βγάλουμε τα ημίψηλα; Και δεν έχουν μόνο τα στελέχη ημίψηλα. Έχει ο καθένας που θεωρεί το εαυτό του αγωνιστή, έμπειρο, που θυσιάζεται. Πώς θα βρεθούμε μέσα στη βρωμιά του κόσμου με τα κασκέτα. Υπήρχαν πολλές ιδέες για το θέμα της δημοκρατίας. Είμαστε ανοικτοί, δεν φοβόμαστε την δημοκρατία. Θα λειτουργήσουν συνελευσιακά οι διάφορες κινήσεις, επιτροπές του μετώπου. Το θέμα του δημοσίου και συλλογικού. Μια αριστερά που είναι ταυτισμένη καλώς ή κακώς με το κομματικό κράτος . Ειπώθηκε από ένα σύντροφο ότι ο δικός μας συνδικαλιστής θεωρεί μεγαλύτερη υποχρέωση να στηρίζει τον συνάδελφό του ακόμη και αν «τα πιάνει» από να τον αφήνει έκθετο. Θα πούμε πως θέλουμε εμείς το δημόσιο. Πως το αντιλαμβανόμαστε. Τι ευθύνες έχουμε. Γιατί δεν έχει καμία σχέση με αυτό που υπάρχει σήμερα. Ειπώθηκαν κι άλλα θέματα. Θέματα ηθικής διάστασης της αριστεράς. Η σημασία της πολιτιστικής δημιουργίας. Όλα αυτά πρέπει να μας απασχολούν. Κάθε μέρα μας πρέπει να είναι ένα βήμα για την επιστροφή στον ελληνικό λαό. Έβαλε ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα ένας σύντροφος σχετικά με τα εθνικά ζητήματα. Είναι σημαντικό σύντροφοι ότι εδώ βρισκόμαστε και συνθέτουμε, όχι μέσα στα πλαίσια παζαριού, ρεύματα από διαφορετικές πηγές του παγκόσμιου εργατικού κινήματος με σημεία αφετηρίας τον Λένιν , τον Τρότσκι, τον Μάο, τον Μπακούνιν για να χρησιμοποιήσω ονόματα και να γίνουν κατανοητές οι διαφορετικές αντιλήψεις, εδραιωμένες συνειδητά και ασυνείδητα. Καταφέρνουμε να βρίσκουμε μια κοινή άποψη, είναι σημαντικό. Εμείς έχουμε μέτωπο στον εθνικισμό αυτό είναι σαφές. Από την άλλη πλευρά έχουμε την ικανότητα στο διεθνιστικό να ενσωματώνουμε τα στοιχεία τα τοπικά, τα εθνικά και στοιχεία κουλτούρας και στοιχεία αγώνων και απόψεων και να μπορέσουμε να δώσουμε αυτό το πρότυπο ξανά μιας αριστεράς η οποία ξέρει και συνδυάζει όπως έκανε η αριστερά στις πολύ μεγάλες στιγμές της πάντα το εθνικό με το διεθνικό. Το δωδέκατο και τελευταίο σημείο, η οργάνωσή μας. Είναι δύσκολο. Εγώ θα προτιμούσα να είμαι στο Συντονιστικό παρά να είμαι σε μια τοπική του μετώπου. Πιο εύκολο είναι. Σκέπτομαι κάποιος είναι στην ΚΟΕ ή στη ΔΕΑ ή στην ΚΕΔΑ ή ΑΡΣΥΝΑ. Είναι στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως πολλοί από μας. Είναι στις επιτροπές της γειτονιάς. Είναι στο συνδικάτο του. Είναι και στο Μέτωπο. Τι κάνεις για το Μέτωπο; Να συνεδριάζει το Μέτωπο για να επιτύχει μια πραγματικά μετωπική συσπείρωση; Είναι δύσκολο. Δεν έχει δημιουργικότητα. Και πιστεύω έχουμε δείξει δημιουργικότητα. Ξέρω την υπόθεση των Πατησίων. Εκεί διαμορφώνεται στα Πατήσια μια πραγματικά μετωπική κίνηση για το θέμα των νοσοκομείων, των ελεύθερων χώρων, της ανεργίας. Δυνάμεις που συμμετέχουν στο μέτωπο και δεν μπορούσαν να το κάνουν στο ΣΥΡΙΖΑ. Θέλει μια ευρηματικότητα. Θέλει ακόμα μια προσπάθεια να ανεβάσουμε αριθμητικά τον κόσμο που είναι μαζί μας. Σ΄αυτή τη φάση έχει σημασία αυτό. Να ξέρουμε ότι υπάρχουν είκοσι με την αντίληψη του Μετώπου στη Λάρισα ή στη Λαμία. Θέλει μια ευλυγισία ώστε το κίνητρο να είναι η πολιτική διεργασία και η οικοδόμηση μιας ευρύτατης μετωπικής δράσης. Να καλέσουμε τον κόσμο στις κινητοποιήσεις. Και να βγούμε στο δρόμο να μαζέψουμε υπογραφές για το Δουβλίνο ΙΙ. Να κάνουμε την Επιτροπή Γειτονιάς. Πιστεύω στην επόμενη συνάντηση θα έχουμε πιλοτικές εμπειρίες.
Τελειώνω. Καταρχήν είδα τον κατάλογο των υποψηφιοτήτων του συντονιστικού. Μερικοί σύντροφοι συνέβαλαν πάρα πολύ στην οικοδόμηση αυτής της αντίληψης. Δεν θα είναι. Το θεωρώ θετικό από μια άποψη ότι δεν θα είναι. Είναι ηγετικά στελέχη συλλογικοτήτων. Πιστεύω ότι έχουμε τη δυνατότητα με καινούριους συντρόφους να λειτουργήσουμε ακόμη καλύτερα. Και αναφέρομαι σε όλους. Τον Θεωνά, τον Νταβανέλο, τον Ρινάλντι, τον Τσακνιά. Είναι σύντροφοι που συνέβαλλαν πολιτικά στην υπόθεση της αριστεράς. Η έλλειψη θα είναι μεγάλη. Από την άλλη πλευρά είναι σημαντικό να δώσουμε τη δυνατότητα σε νεώτερους Θα ‘ήθελα να πω σύντροφοι ένα τελευταίο πράγμα που αφορά και σε μένα προσωπικά. Ειπώθηκε από πολλούς συντρόφους ότι στην κοινωνία είναι προσωποποιημένο σε μεγάλο βαθμό το «Μέτωπο». Θα σας έλεγα ότι πάρα πολύ προσπάθησαν να το προσωποποιήσουν όχι για να κερδίσει το μέτωπο αλλά για να χάσει. Και αυτό πρέπει να το λάβουμε υπόψη. Πιστεύω ότι έχουμε δυνάμεις, ξέρω τον ρόλο που έπαιξε καθένας σε αυτή την προσπάθεια και ξέρω τον προσωπικό μου ρόλο. Συμμετέχω στο συντονιστικό με την απαίτηση όλων των συντρόφων. Το συντονιστικό ρόλο όμως τώρα πια θα τον έχει άλλος σύντροφος .Θα υπάρχει ένας σύντροφος που θα έχει την ευθύνη του συντονισμού. Θα είμαι παρών. Βλέπω τον κήπο μου, θα μ’ άρεσε να φυτεύω τομάτες και πιπεριές. Για κάθε έναν σαν και μένα σήμερα, στην ηλικία μου, είμαι εξήντα ενός ετών, το σημαντικό είναι να ρίχνεις τον σπόρο. Το φυτό που θα ανεβαίνει.
Τον καρπό θα τον μαζέψουν άλλοι. Να είστε καλά!
Σχόλιο του Α. Αλαβάνου σχετικά με με δημοσιεύμα του Spiegel για το χρέος
«Η υπηρετική στο διεθνές τοκογλυφικό κεφάλαιο, ασυνάρτητη και κοινωνικά κυνική πορεία της κυβέρνησης δεν καλύπτεται καν από την Τρόικα.Το Spiegel έγραψε χθες ότι το ΔΝΤ κινείται στην κατεύθυνση της αναδιάρθρωσης του διεθνούς χρέους της Ελλάδας περιλαμβάνοντας και τον περιορισμό του και τις ζημιές των δανειστών.Η απάντηση του ΔΝΤ είναι μαύρη σελίδα για την ελληνική κυβέρνηση: «το ΔΝΤ υποστηρίζει την θέση της ελληνικής κυβέρνησης περί μη αναδιάρθρωσης και την θέλησή της να εκπληρώσει πλήρως τις δανειστικές της υποχρεώσεις».Είναι τόσο δουλική η στάση της κυβέρνησης ώστε και το ΔΝΤ παριστάνει τον Πόντιο Πιλάτο.Χρεωκοπία δεν είναι η αθέτηση των συμβατικών υποχρεώσεων προς τους δανειστές, όπως υποστηρίζει η αριστερά. Χρεωκοπία είναι η λεηλασία της περιουσίας του δανειζόμενου από τους δανειστές όπως γίνεται με την κυβερνητική πολιτική.Μ’ αυτή την έννοια η πολιτική της κυβέρνησης είναι χρεωκοπία «σε συνέχειες».Οδηγεί σε κατάρρευση την οικονομία που θα την διαχειριστούν τα ιμπεριαλιστικά κέντρα.Ένας είναι ο δρόμος. Να φύγει η κυβέρνηση της ντροπής. Έλεγχος του χρέους. Διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του».
***********************************************************************
ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΤΟΥ ΜΑΑ ΚΑΤΑΤΕΘΗΚΑΝ ΔΥΟ ΚΕΙΜΕΝΑ -ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΕΙΣ
**********************
********************************************************ΣΆΒΒΑΤΟ, 2 ΑΠΡΙΛΊΟΥ 2011
1η μέρα εργασιών της Πανελλαδικής Συνάντησης του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής και Ανατροπής
Πάνω από 300 σύντροφοι και φίλοι του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής από την Αττική και άλλες περιοχές της χώρας συμμετείχαν στις εργασίες της Πανελλαδικής Συνάντησης του ΜΑΑ που ξεκίνησαν το Σάββατο 2 Απριλίου στο αμφιθέατρο Αντωνιάδη στην ΑΣΟΕΕ.
Η διαδικασία άνοιξε με χαιρετισμό εργαζόμενου στα ΜΜΕ .Παρευρέθηκαν αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ με τους Παναγιώτη Λαφαζάνη,Τάκη Μαστρογιαννόπουλο και Γιάννη Μπανιά ο οποίος απηύθυνε χαιρετισμό.Επίσης γραπτό χαιρετισμό έστειλε ο Ευτύχης Μπιτσάκης.
Χαιρετισμό απηύθυναν επίσης ο Κ.Παπαδάκης από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, o Χρήστος Τουλιάτος εκπρόσωπος της ΑΡΑΝ .Αίσθηση προκάλεσε η παρέμβαση της Βιβής Παναγιώτου από το κίνημα της Κερατέας.
Ο Αλέκος Αλαβάνος, κατά την εισήγησή του στην Πανελλαδική Συνάντηση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής, τόνισε τα εξής:
Για την πολιτική στιγμή:
“ Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι βρισκόμαστε σε ιστορική καμπή για τη χώρα, όπως τις δεκαετίες του '20, του '40, του '70 – τηρουμένων πάντα των αναλογιών. Ότι ο εχθρός βρίσκεται εντός των τειχών. Ότι, ενώ τα οχυρά μας σε ένα σκληρό ταξικό πόλεμο πέφτουν το ένα μετά το άλλο, η αντοχή του αντιπάλου εξαντλείται. Ότι η αριστερά, σήμερα στα μετόπισθεν, ώστε η υποχώρηση να μη γίνει ανοργάνωτη, μπορεί να γίνει πάλι εμπροσθοφυλακή. Ότι απόφαση μας είναι να δώσουμε τη μάχη για να μη περάσουν τελικά τα μέτρα της τρόικα, για την κοινωνία, για δημοκρατία.”
Για την κυβέρνηση Παπανδρέου:
“Ο Γ. Παπανδρέου περιφέρεται περιχαρώς σε τελετουργίες σχηματισμών προερχόμενων από την αριστερά με τον τρόπο που κάποιος παρευρίσκεται στο μνημόσυνο του εχθρού του. Ο Παπανδρέου και η κυβέρνησή του είναι παρόντες και στη δική μας Πανελλαδική Συνάντηση. Ως μια κυβέρνηση υποτέλειας, ψεύδους, κοινωνικού σαδισμού και αγραμματοσύνης, που πρέπει να πέσει κάτω από λαϊκό ξεσηκωμό.”
Για τις κατηγορίες για “λαϊκισμό” του Μετώπου:
“Ορισμένοι στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης του συστήματος κάνουν κριτική στο ύφος και τον τόνο της αντικυβερνητικής ρητορείας του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής. Φερέφωνα του Μαξίμου μας βάζουν διαγωγή “κοσμία” για λόγους λαϊκισμού. Ένα δικαστήριο δεν βάζει την ίδια ποινή σε ένα πορτοφολά και σε ένα δολοφόνο. Με την ίδια λογική, της βαρύτητας της ευθύνης, αλλιώς αντιμετωπίζεις μια κυβέρνηση που παίρνει ένα αντεργατικό μέτρο κι αλλιώς μια που καταλύει όλες τις κοινωνικές κατακτήσεις του 20ου αιώνα. Ας αναζητήσουν αλλού ένα καλό σαβουάρ βιβρ. Από το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής δεν πρόκειται να μπει νερό στο κρασί μας, τα λόγια και οι πράξεις μας θα είναι σκληρά, μέχρι να καταρρεύσει αυτή η κυβέρνηση.”
Για την αριστερά και τη χρεωκοπία:
“Η υπεράσπιση της κυβερνητικής πολιτικής για το χρέος δεν βασίζεται σε επιχειρήματα. Βασίζεται στον τρόμο των λέξεων. Λένε ότι η αναδιάρθρωση του χρέους, που υποστηρίζει η αριστερά, είναι “χρεωκοπία”. Όλες οι αναλύσεις όμως σε βιβλία, μελέτες, εφημερίδες στα αγγλικά χρησιμοποιούν για την αναδιοργάνωση του δημόσιου χρέους τον όρο “default” που σημαίνει αθέτηση συμβατικών υποχρεώσεων απέναντι στους πιστωτές, είναι δηλαδή σε βάρους τους. Κι όχι τον όρο “bankruptcy” που σημαίνει διανομή της περιουσίας του δανειζόμενου στους πιστωτές, “χρεωκοπία”.
Για την ενότητα της αριστεράς:
“Η αντίληψη του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής για την ενότητα έχει πολλά στοιχεία. Η ενότητα μόνη δεν αρκεί. Χρειάζεται να συνδέεται με ένα προωθημένο πολιτικό πρόγραμμα και με ανοικτές δημοκρατικές λειτουργίες. Η ενότητα δεν έχει εκλογική διάσταση, για να ανέβουν κάπως τα ποσοστά, αλλά για να μπορέσει να παίξει η αριστερά το ρόλο της στην ιστορική καμπή , ως καταλύτης, αν όχι πρωταγωνιστής της μεγάλης αλλαγής. Η ενότητα δεν δεσμεύεται στις λογικές ενός σχήματος αλλά διέπεται από την εμβέλεια του εγχειρήματός μας. Όλα αυτά σημαίνουν ότι ενότητα για μας σημαίνει συνάντηση προσώπων από το χώρο του ΚΚΕ, από τον ΣΥΡΙΖΑ, τον ΣΥΝ και άλλες συνιστώσες του, από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, από προωθημένες δυνάμεις προερχόμενες από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ, από νέους του αντιεξουσιαστικού χώρου που διαχωρίζονται από την τυφλή βία. Αλλά και από τους “Άγνωστους Στρατιώτες”, πολιτικά και κοινωνικά υποκείμενα που αναδείχνονται ή θα αναδειχθούν μέσα σε μια εκτεταμένη διαδικασία αυτοοργάνωσης που πρέπει να ενθαρρύνουμε με κάθε τρόπο.”
Για την κρίση εμπιστοσύνης της αριστεράς:
“Ούτε το εναλλακτικό πρόγραμμα ούτε η διαίρεση στην αριστερά είναι το βασικό πρόβλημα της αποστασιοποίησης από την κοινωνία. Το βασικό ζήτημα είναι ο κλονισμός της εμπιστοσύνης. Η αριστερά πρέπει να βρει τρόπο να βγει έξω από το κάδρο του συστήματος. Η αριστερά δεν είναι μόνο θεωρία και στρατηγική. Είναι και αφήγηση, και ηθική, και αισθητική. Αριστερά δεν είναι μόνο η Ιθάκη, είναι και το ταξίδι. Αριστερά είναι όχι μόνο οι στόχοι, αλλά ένα άλλος τρόπος που θέλουμε να ζήσουμε. Με αλληλεγγύη, αντίσταση, αδελφοσύνη, ισότητα.”
Ολοκληρώθηκε η 1η Πανελλαδική Συνάντηση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής -''ΟΛΗ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΕ ΕΝΙΑΙΟ ΜΕΤΩΠΙΚΟ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ''
Ολοκληρώθηκε το μεσημέρι της Κυριακής 3 Απρίλη η 2ημερη 1η Πανελλαδική Συνάντηση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής. Παραβρέθηκε αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ από τους Π. Λαφαζάνη, Τ. Μαστρογιαννόπουλο και Γ. Μπανιά ο οποίος και απεύθυνε χαιρετισμό, εκ μέρους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ απεύθυνε χαιρετισμό ο Κ. Παπαδάκης καθώς και εκ μέρους της ΑΡΑΝ ο Χ. Τουλιάτος. Διαβάστηκε γραπτός χαιρετισμός του Ε. Μπιτσάκη.
Στην διαδικασία έλαβαν μέρος πάνω από 400 άτομα και έγιναν 60 παρεμβάσεις στην συζήτηση. Τον τόνο έδωσαν παρεμβάσεις αγωνιστών/τριων που συμμετέχουν σε διάφορα κινήματα και εργασιακούς χώρους, ιδιαίτερα η παρέμβαση της Β. Παναγιώτου από το κίνημα της Κερατέας. Η διαδικασία ολοκληρώθηκε με την έγκριση της πολιτικής εισήγησης και την ανάδειξη του νέου Συντονιστικού Οργάνου το οποίο αποτελείται από τους εξής:
Αλαβάνος Α, Βαμβακάς Κ, Θεοδόση Α (ΑΡ.ΣΥΝ.Α), Καπάταης Χ, Καραμάνος Χ (ΚΟΕ), Μαντζουράτος Δ (ΚΕΔΑ), Μάρταλης Σ (ΔΕΑ), Παπουλής Κ, Σαπουνάς Γ (ΑΠΟ), Σταυρόπουλος Τ, Σωτηρίου Ε (ΚΟΕ).
Στην ομιλία του κλεισίματος ο Α. Αλαβάνος, μεταξύ άλλων τόνισε:
«Αν ρωτούσε κανείς ποια είναι η κεντρική ιδέα της 1ης Πανελλαδικής Συνάντησης του Μετώπου, η απάντηση είναι η ενότητα.
Πρώτο: ενότητα της αριστεράς με την κοινωνία γιατί σήμερα υπάρχει ένα τείχος.
Πρώτο: ενότητα της αριστεράς με την κοινωνία γιατί σήμερα υπάρχει ένα τείχος.
Δεύτερο: κοινή δράση όλης της αριστεράς, στη γειτονιά, στην δουλειά, στα διόδια, στα συλλαλητήρια – χώροι του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ με ΣΥΝ, ΑΚΟΑ και άλλες συνιστώσες, αγωνιστικά διαφοροποιημένοι από το ΠΑΣΟΚ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αντεξουσιαστές αποστασιοποιημένοι από την τυφλή βία.
Για να το εκφράσω και με εκλογικούς όρους. Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής προτείνει σε όλες τις δυνάμεις της αριστεράς: ''όλη η αριστερά σε ενιαίο μετωπικό ψηφοδέλτιο».
********************************************************************
TO KΛΕΙΣΙΜΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΣΙΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΕΚΟ ΑΛΑΒΑΝΟ
***********************************************************************
ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΤΟΥ ΜΑΑ ΚΑΤΑΤΕΘΗΚΑΝ ΔΥΟ ΚΕΙΜΕΝΑ -ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΕΙΣ
**********************
********************************************************
********************************************************************
TO KΛΕΙΣΙΜΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΣΙΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΕΚΟ ΑΛΑΒΑΝΟ
Σύντροφοι και συντρόφισσες,
Χθες στην εισήγηση υπήρχαν οκτώ σημεία που μας έφαγαν γύρω στα πενήντα λεπτά. Σήμερα σε αυτό που λέμε «κλείσιμο» - να βάλουμε σε εισαγωγικά εμείς στο «κλείσιμο» στο Μέτωπο, γιατί κανενός η τοποθέτηση δεν έχει μεγαλύτερη βαρύτητα- θα υπάρξουν δώδεκα σημεία αλλά πιστεύω ότι ο χρόνος θα είναι πολύ λιγότερος. Θα προσπαθήσω να είμαι επιγραμματικός.
Το πρώτο σημείο, το χρέος
Το πρώτο σημείο επιβάλλεται από την επικαιρότητα και συγκεκριμένα από το δημοσίευμα του περιοδικού Spiegel ότι το Δ.Ν.Τ. εξετάζει πλέον σοβαρά και ως κεντρική την περίπτωση της αναδιάρθρωσης του χρέους της Ελλάδας συμπεριλαμβάνοντας και τη διαγραφή μέρους του.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η υπηρετική για την διεθνή τοκογλυφία,
Είναι τόσο ακραία η πολιτική Παπανδρέου, που το ΔΝΤ παριστάνει τον Πόντιο Πιλάτο. Είναι χαρακτηριστική η ανακοίνωση που το ΔΝΤ έβγαλε απαντώντας στο Spiegel. Είναι μια στιγμή ακραίου εξευτελισμού της χώρας μας.
Λέει το Δ.Ν.Τ. πως υποστηρίζει τη θέση της Ελληνικής Κυβέρνησης – όχι την δική του καν - για μη αναδιάρθρωση του χρέους και τη θέλησή της να εκπληρώσει πλήρως τις ταμειακές της υποχρεώσεις. Αυτό είναι μαύρο στίγμα για την Ελλάδα. Ανάλογη είναι και η τοποθέτηση που έχει γίνει από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ας πάρουμε υπόψη αυτό που είπαμε χθες, ότι «χρεοκοπία», «bankruptcy» δεν σημαίνει την «άρνηση συμβατικών υποχρεώσεων στους πιστωτές», που είναι το «default», τον όρο που χρησιμοποιούν σε περίπτωση διαγραφής μέρους του χρέους της Ελλάδας. Χρεοκοπία σημαίνει την λεηλασία της περιουσίας του δανειζομένου από τους δανειστές πράγμα που γίνεται εδώ κι ενάμισι χρόνο.
Η κυβερνητική πορεία όχι μόνο είναι μια συνεχιζόμενη χρεοκοπία της χώρας μας αλλά οδηγεί πλέον σε κατάρρευση, σε καμένη γη που θα διαχειριστούν τα διεθνή καπιταλιστικά κέντρα.
Έτσι ένας από τους κεντρικούς πολιτικούς στόχους που βάλαμε στη συζήτηση μας πρέπει να προωθηθεί με ακόμη μεγαλύτερη επιτακτικότητα. Δηλαδή να φύγει άμεσα αυτή η κυβέρνηση. Να υπάρξει έλεγχος του χρέους και διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους.
Το δεύτερο σημείο, οι εργασίες της Πανελλαδικής Συνάντησης
Σε σχέση με της εργασίες μας. Δεν κάνω εγώ το «κλείσιμο». Έγιναν δεκάδες εξαιρετικά «κλεισίματα» χθες από συντρόφισσες και συντρόφους σε ένα επίπεδο θα έλεγα πολύ υψηλού προβληματισμού και διερεύνησης των ζητημάτων που μας απασχολούν. Φυσικά ισχύει ότι «όποιος καεί από το χυλό φυσάει και το γιαούρτι». Και το σκέφτηκα. Ήταν αρκετά καλή η προηγούμενη μεγάλη σύσκεψη που είχαμε κάνει μετά τις περιφερειακές εκλογές. Όμως αποτύχαμε πανηγυρικά στη διάρκεια της ψηφοφορίας, της έγκρισης της πολιτικής απόφασης.
Το διακινδυνεύω όμως να πω από τώρα ότι για μένα, και για πολλούς συντρόφους που μίλησα, ξεπεράστηκαν κατά πολύ οι προσδοκίες που είχαμε.
Όχι μόνο δεν υπήρχε το αρνητικό φαινόμενο, αυτή η συνηθισμένη κουλτούρα των σωμάτων της αριστεράς που συνίσταται σε μεμψιμοιρία, πικρία, γκρίνιες. Θα ΄λεγα ότι ήταν σαν μια συμφωνία κλασικής μουσικής με την έννοια, χωρίς να ωραιοποιώ τα πράγματα, ότι με την ώρα που περνούσε μέσα εδώ συσσωρευόταν γνώση και σοφία και οδηγούσαν σε μια πάρα πολύ βαθιά συζήτηση. Θα μπορούσε επομένως το «κλείσιμο» να ήταν απλά ένα «copy paste» από πολλές συμπερασματικές και επιγραμματικές τοποθετήσεις που γίνανε από διάφορους συντρόφους και συντρόφισσες.
Έχει μεγάλη σημασία επομένως να ολοκληρώσουμε με θετικό τρόπο. Κάνω μια έκκληση σε όλες κι όλους σε μια δύσκολη δουλειά που είναι η παρουσίαση των απόψεων της επιτροπής απόφασης και η άσκηση της προεδρίας της Πανελλαδικής μας Συνάντησης να συμπαρασταθούμε ώστε η ολοκλήρωση να είναι σε ένα ακόμη υψηλότερο επίπεδο από αυτό που πετύχαμε μέχρι τώρα.
Θα ήθελα να πω ότι ακόμη και το μοναδικό δυσάρεστο γεγονός της σύγκρουσης δύο συντρόφων, τελικά πιστεύω ότι εντάχθηκε μέσα σε μια διαδικασία ομάδας. Μίλησαν και οι δύο για την αριστερά, για την αγωνιστική τους πορεία, ακόμή και για τα παιδικά τους χρόνια. Εγγράφτηκε με ένα τρόπο θα ‘λεγα που μας ανοίγει με ένα τρόπο δημιουργικό στο παρελθόν και στο μέλλον. Δείχνει μια ωριμότητα ενός σώματος ως ομάδας να αντιμετωπίζει ακόμη και τέτοια περιστατικά, που αντί να το πηγαίνουνε πίσω και να το αποδομούν το πηγαίνουν από άποψη και ηθικής, ωριμότητας και κουλτούρας μπροστά.
Είμαστε, λοιπόν ένας χώρος όπου θα μαζευτούν οι άνθρωποι της αριστεράς που θα συνεννοηθούν και θα μιλήσουν με ειλικρίνεια, με αλληλοσεβασμό και με αξιοπρέπεια.
Δίνεται ισχυρή ώθηση με την Πανελλαδική Συνάντηση και αυτή την δύναμη πρέπει να ξέρουμε να την αξιοποιήσουμε.
Το τρίτο σημείο, Τι είναι το “Μέτωπο”
Ειπώθηκαν πάρα πολλές καλές απόψεις. Τα δικά μου λόγια θα είναι φτωχά και λίγα. Θέλω να πω ότι Μέτωπο δεν είναι ένα φέουδο ακόμη ανάμεσα στα φέουδα της αριστεράς, και αυτό πρέπει να βγει και ως μήνυμα. Είναι φορέας μιας πολιτικής αντίληψης, πιστεύω, για το πώς πρέπει να αναπτυχθεί η αριστερά στις νέες συνθήκες. Γι’ αυτό οι προτάσεις μας για «ανοιχτό πολιτικό σχέδιο» και για «ανοιχτούς κανόνες λειτουργίας». Τίθεται το θέμα της ανασύνταξης της αριστεράς αλλά και της δημιουργίας μιας ενότητας πολύ πιο πλατειάς.
Το «Μέτωπο» δεν έχει μια προκαθορισμένη ταυτότητα. Η ταυτότητα μας θα διαμορφώνεται κυρίως μέσα από την δράση. Διαμορφώνεται από την ίδια την πράξη όπου θα δώσουμε απαντήσεις εκ των πραγμάτων σε δυσεπίλυτα ζητήματα που βρίσκονται μπροστά μας.
Το τέταρτο σημείο, η ενωτική διάθεση του μετώπου
Πρώτη σε σημασία κατά τη γνώμη μου είναι η ανεύρεση της χαμένης ενότητας ανάμεσα στην αριστερά και την κοινωνία. Πρέπει να σπάσουμε το τείχος με τον κοινωνικό χώρο όπου αναπτύσσονται οι ρίζες της αριστεράς για να δώσουν τους χυμούς τα καινούρια φυλλώματα.
Σήμερα είναι η κοινωνία αφιλόξενος και «έρημη χώρα» για την αριστερά, με δικές μας ευθύνες. Πρέπει να βαθύνουμε τους προβληματισμούς για τις διεργασίες μέσα στην κοινωνία και να ξεφύγουμε από τα στερεότυπα. Όπως, ότι η κοινωνία είναι παθητική, είναι αδιάφορη, είναι υποταγμένη, είναι στον κόσμο της.
Ας θυμηθούμε ότι τον Δεκέμβρη είδαμε μια νεολαία που τρίβαμε τα μάτια μας. Δεν ήταν αποτέλεσμα κυρίως της δράσης της αριστεράς ή των νεολαίων της. Ήταν διεργασίες πυθμένα που δεν μπορούσαμε να συλλάβουμε εκ των προτέρων.
Ανάμεσα στην πολιτική αριστερά και την κοινωνία γίνεται ένας αγώνας δρόμου, ο ένας είναι ο Αχιλλέας και ο άλλος η χελώνα. Δεν ξέρουμε ποιος είναι ο Αχιλλέας και δεν ξέρουμε ποια είναι η χελώνα. Η κοινωνία πολλές φορές με ένα τρόπο ίσως αδρό και σκοτεινό, φτάνει σε διεργασίες και συμπεράσματα που είναι πιο προωθημένα από μας
Τι είπαμε πριν στο πρώτο σημείο; Να φύγει η κυβέρνηση. Τι λέει η κοινωνία σήμερα σε μεγάλο βαθμό; Να φύγει το σύστημα. Η επίθεση, η απαξίωση μεγάλου μέρους της κοινωνίας για την αριστερά οφείλεται φυσικά και στο ρόλο των μέσων μαζικής ενημέρωσης και του συστήματος που θέλουν την αποδόμησή της. Είναι όμως κάτι παραπάνω, κάτι που μπορούμε να το διαβάσουμε αλλιώς.
Δεν θέλουμε αυτή την αριστερά που ξέρουμε, μας λένε. Την απορρίπτουμε. Αλλάξτε την. Μπορεί να το προσωποποιούν σε δικαίους και αδίκους. Στέλνουν ένα μήνυμα που εμείς πρέπει να το αντιληφθούμε.
Αν η συνεχιζόμενη απαξίωση προχωρήσει αυτό ανοίγει προοπτικές για αρνητικές, αντιδραστικές, ρατσιστικές, λαϊκίστικες λύσεις. Αν όμως πάρουμε αυτό το μήνυμα και το βάλουμε στο μυαλό μας, αν δεν αγνοήσουμε την προειδοποίηση του μπροστά στις εκλογικές αριθμητικές που κάνουμε ανάμεσα στην Ανταρσία, στο ΣΥΡΙΖΑ, στο Μέτωπο, αν αποκωδικοποιήσουμε το μήνυμα και μπορέσουμε και απαντήσουμε στα ερωτήματα που μας θέτουν, τότε θα είναι εντελώς διαφορετική η πορεία που θα έχουμε. Μπορούμε να αναγνώσουμε δηλαδή δημιουργικά, ως πρόκληση, αυτή την απαξίωση που γίνεται από την κοινωνία και να μας οδηγήσει σε μια ρήξη με κατεστημένες λογικές της αριστεράς.
Το πέμπτο σημείο, η κοινή δράση της πολιτικής αριστεράς
Αυτό έρχεται δεύτερο κατά την γνώμη μου στην ιεράρχηση, σε σχέση με την επανασυνάντηση αριστεράς και κοινωνίας που έχει την προτεραιότητα. «Δεύτερο» δεν σημαίνει όμως ότι δεν είναι πολύ σημαντικό. Κατανοούμε την σημασία της συμπαράταξης όλων των πολιτικών δυνάμεων της Αριστεράς. Και πρέπει να αναδειχθεί αυτή η θέση μας για λόγους θετικούς και για λόγους αμυντικούς.
Άδικα πολλές φορές και με σκοπιμότητα έχει παρουσιασθεί το Μέτωπο ως μια κίνηση διαίρεσης, όταν προσπαθεί να είναι μια κίνηση πρόσθεσης και πολλαπλασιασμού. Τα είδαμε αυτά και στις περιφερειακές εκλογές.
Πρέπει να βγει το μήνυμα σαφές : δεν δημιουργούμε καινούριο φέουδο, δεν είναι άλλο νέο κομματικό σχήμα, δεν είναι αυλή κανενός προσώπου σύμφωνα με τη μόδα της εποχής και στην αριστερά και στη δεξιά. Το μήνυμα από την Πανελλαδική μας συνάντηση είναι ότι κεντρικός στόχος μας όσον αφορά στην ενότητα της αριστεράς είναι η κοινή δράση από τα κάτω σε επιτροπές στις γειτονιές, στους τόπους εργασίας, στα συλλαλητήρια.
Και επειδή αυτό είναι μια συνήθης και ξύλινη διαβεβαίωση την οποία μπορεί να βρει κανείς ενδεχομένως σε κάθε ομιλία στελέχους της αριστεράς, πρέπει να την εκφράσουμε με ένα κωδικό τρόπο, που να εγγράφεται με σαφήνεια στη σκέψη του καθένα. Παρά το γεγονός ότι θα φανεί ότι υποβαθμίζει λίγο την πολιτική μας αντίληψη σε μια εκλογική αντίληψη, μπορούμε να μιλήσουμε για ένα «ενιαίο μετωπικό ψηφοδέλτιο με όλη την αριστερά». Ίσως να ήταν πιο απλό, ενιαίο αριστερό ψηφοδέλτιο αλλά έτσι χάνουμε την ευρύτερη μετωπική λογική. Είναι μια θέση που μπορεί να μείνει. Πρέπει να βγει να συζητηθεί στις ταβέρνες, στις παρέες, στις κινητοποιήσεις.
Λοιπόν, «ενιαίο μετωπικό ψηφοδέλτιο με όλη την αριστερά». Να δει το καινούριο συντονιστικό πρωτοβουλίες σε αυτή την κατεύθυνση. Πολύ πλατιά και προς τον χώρο του ΚΚΕ , προς τον Σύριζα, τον Συνασπισμό και τις άλλες συνιστώσες τους, τους ανένταχτους, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Σε οργανώσεις εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, σε ομαδοποιήσεις του αντιεξουσιαστικού χώρου που υπάρχει κοινός παρονομαστής η άρνηση της τυφλής βίας. Σε δυνάμεις που έρχονται από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ.
Η πολιτική μας αυτή αρχή, παρότι αναγκαζόμαστε να την εκφράσουμε εκλογικά για να γίνει κατανοητή δεν είναι κυρίως εκλογική. Με αυτή την έννοια έχει σημασία αυτό που μας είπε ο σύντροφος που μίλησε πριν από μένα ότι δεν πρέπει να χαθούμε σε εκλογικούς προβληματισμούς. Όχι γιατί είναι ασήμαντες οι εκλογές αλλά γιατί είναι πιο σημαντικά τα καθήκοντα της αριστεράς απέναντι στην κοινωνία σήμερα. Δεν είναι ο κεντρικός στόχος της αριστεράς να θέτει ως υπέρτατο στόχο παρουσία της μέσα στον κάδρο ενός κοινοβουλευτικού συστήματος. Μπορεί ασφαλώς έτσι να κάνει θετικά πράγματα. Θα κάνει . Αυτό όμως που ζητείται από την αριστερά σήμερα είναι να ηγηθεί σε μια ιστορική καμπή, μιας μεγάλης λαϊκής εξέγερσης για στροφή στη ζωή της χώρας.
Και κάτι άλλο. Η πρόταση για ενιαία παρουσία της αριστεράς σε ένα μετωπικό ψηφοδέλτιο δεν περιορίζεται στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ανοικτή σε όλους και προς τον ΣΥΡΙΖΑ και προς όλους.
Πιστεύω αν καταλάβουμε το νόημα της πρότασής μας, αυτή ακριβώς η αντίληψη μπορεί να συμβάλει να υπερκεράσθούν τα εμπόδια που δημιουργούνται από τον ατομισμό των επιμέρους σχημάτων της Αριστεράς. Τα ξεπερνάει. Γίνεται αποδεκτή από τον κόσμο. Μπορεί να οδηγήσει σε ένα νέο τοπίο αυτό. Έχει δυσκολίες αυτός ο στόχος για την μικρή μας ηλικία, για τα μικρά μέσα που έχουμε. Θέλει μεγάλη, συγκροτημένη προσπάθεια για να το πετύχουμε.
Το έκτο σημείο, το Μέτωπο και η πολιτική ηγεμονία
Ε, λοιπόν τι κάνουμε από αύριο; Πήγα σε πολλές συσκέψεις στην Λάρισα, στην Πάτρα, στη Θεσσαλονίκη. Ενδιαφέρουσες συσκέψεις, συγκεντρώσεις. Ένιωθα όμως μια έλλειψη. Τους λέγαμε τι είναι το Μέτωπο, γιατί είμαστε υπέρ της ενότητας εμείς αλλά όχι τι να κάνουμε.
Έχει μεγάλη σημασία επομένως να συνδυάσουμε την παρουσία του Μετώπου με καινοτόμα στοιχεία δράσης.
Εγώ θέλω να επανέλθω σε ένα σημείο της εισήγησης. Συμβάλαμε να αλλάξει, τουλάχιστον, όσον αφορά στον ΣΥΡΙΖΑ, η πολιτική του πλατφόρμα. Ας ελπίσουμε ότι αυτό είναι μια βαθιά μετατόπιση κι όχι μια ευκαιριακή μετατόπιση ενόψει των εκλογών. Σε μεγάλο βαθμό το Μέτωπο έχει την ηγεμονία στη διαμόρφωση των πολιτικών θέσεων. Για όλο τα φάσμα της ριζοσπαστικής αριστεράς είναι θέσεις οι οποίες προσφέρονται για συνάντηση και μετωπική δράση.
Σήμερα πιστεύω ότι μπορούμε να κάνουμε άλλα τρία βήματα μπροστά. Πρώτο, την αλλαγή στο θέμα των μορφών πάλης που να ανταποκρίνονται στον στόχο, να πέσει η κυβέρνηση. Δεν ανταποκρίνονται με τις λιτανείες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Και για μια συγκεκριμένη αλλαγή που πρέπει να γίνει. Μ’ αυτή την έννοια σύντροφοι η άποψή μου, δεν λέω η άποψη του προσωρινού Συντονιστικού, θέλω να την πω όπως την πιστεύω, είναι ένα όνειρο. Η πλατεία Ταχρίρ. Δεν πρέπει κάτω από την πίεση να το εγκαταλείψουμε. Συναντιέται με την ιστορία. Όχι μόνο άλλων λαών εκείνων που, σε μια αποφασιστική και συμβολική αντιπαράθεση, είπαν « δεν φεύγουμε μέχρι να αλλάξουν τα πράγματα». Υπάρχει και η ιστορία του Συντάγματος, του Μακρυγιάννη, τα Δεκεμβριανά. Οφείλουμε κι εμείς, να γράψουμε τις δικές μας εμπειρίες από τους νέους μέχρι τους μεγαλύτερους, να αφήσουμε τα αποτυπώματά μας εκεί, στην πλατεία. Είναι κάτι εύκολο; Όχι. Θα γίνει αμέσως όχι. Θα γίνει στην πλατεία Συντάγματος; Μπορεί να γίνει στην λεωφόρο Πανεπιστημίου, μπορεί στην Ομόνοια. Πρέπει να το προσπαθούμε πια.
Έχουμε μπροστά μας πολλές υποχρεώσεις και ευκαιρίες μέχρι το καλοκαίρι. Έχουμε τον ένα χρόνο του μνημονίου στην 7η Μάη. Έχουμε την ψήφιση του Συμφώνου για το ευρώ που πρέπει να γίνει πριν την 20η Ιουνίου που είναι το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Θέλει ένα επαρκή χρόνο προετοιμασίας. Θέλει και μια τέχνη Δεν είναι μια πρόταση που ξεκινάει από εμάς. Δεν θέλουμε να ξεκινάει από εδώ. Στο κάτω κάτω την έχουμε πάρει κι εμείς από τα blogs. Έχουμε λοιπόν και τις 20 Ιουνίου που είναι η οριστικοποίηση αυτών των αποφάσεων στο νέο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο.
Ας μιλήσουμε με άλλες δυνάμεις. Ας πούμε τις σκέψεις μας, γιατί το λέμε αυτό. Ας πούμε γιατί έχουμε αυτά τα προβλήματα με την ΓΣΕΕ κ.λ.π. Ας πούμε ότι δεν ανταποκρίνονται. Ας πούμε ότι σε μεγάλο βαθμό η απόσταση κοινωνίας και συνδικαλιστικού κινήματος είναι εξηγήσιμη γιατί οι ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος θέλουν να μείνουν πίσω από την κοινωνία.
Πολλές φορές λένε ότι η κοινωνία είναι πίσω γιατί δεν κατεβαίνει σε διαδηλώσεις. Πίσω είναι οι ηγεσίες της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ που δεν θέλουν να ακολουθήσουν την διάθεση του κόσμου και γι αυτό ο κόσμος δεν κατεβαίνει, πέρα από τα προβλήματα του με την απώλεια ημερομισθίων σε απεργίες κ.λπ.
Το δεύτερο θέμα. Υπάρχει μια θετική δραστηριότητα στον αντιρατσιστικό τομέα, προωθημένη, με πολιτική σκέψη, όπως την είδαμε από πολλούς συντρόφους σε σχέση με τα γεγονότα της ΥΠΑΤΙΑΣ. Οφείλουμε όμως επειγόντως να κάνουμε κάτι να αναστρέψουμε αυτή την κατακρήμνιση της ηγεμονίας των θέσεων της αριστεράς σε ένα τόσο σημαντικό και ανθρωπιστικό και πολιτικό θέμα όπως είναι οι μετανάστες.
Είναι σχεδόν, ειδικά στην Αθήνα, η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας εναντίον μας. Το νιώθω αυτό, το ακούω και το νιώθετε κι εσείς, όσοι σας γνωρίζουν ότι είστε αριστεροί. Μπορούμε να το αναστρέψουμε αυτό και μπορούμε κυρίως να κινηθούμε χωρίς να εγκαταλείπουμε κανένα αίτημα των μεταναστών. Χωρίς να φοβόμαστε να έρθουμε κόντρα στο ρεύμα με την άποψη της κοινωνίας, να βρούμε όμως εκείνα τα αιτήματα με τα οποία ενοποιούμε τη θέση των μεταναστών με την θέση των ντόπιων εργαζομένων. Το κάναμε αυτό με την Ελεύθερη Αττική. Φέραμε στο προσκήνιο το «Δουβλίνο ΙΙ».
Ας προγραμματίσουμε την κυκλοφορία μέσα στον κόσμο μιας δήλωσης που να θέτει το θέμα του «Δουβλίνου ΙΙ». Να μαζέψουμε υπογραφές. Μπορούμε να μαζέψουμε όχι μόνο ένα μεγάλο αριθμό υπογραφών αλλά αυτές οι υπογραφές να σπάνε τελικά όχι μόνο το γκέτο των μεταναστών μέσα στη κοινωνία των εργαζομένων αλλά και το γκέτο της αριστεράς.
Τρίτο θέμα, κατά τη γνώμη μου είναι ο δρόμος που θα έρθει στους αγώνες ειδικά η νεολαία, σε μια μετωπική και παλλαϊκή διαδικασία, δεν είναι μέσα από το για το Ευρώ. Δεν είναι εύκολο μέσα από το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας. Είναι αν μπορούμε να αναδείξουμε εμείς, ότι όλος ο πολιτισμός θέτει το δικαίωμα στην εργασία, όπως και τα άλλα δικαιώματα, παιδεία, στέγη, υγεία πάνω από οποιοιδήποτε δικαίωμα των τοκογλύφων να ζητούν τα τοκοχρεολύσια.
Ανάδειξη του δικαιώματος στην εργασία. Ο άλλος θεωρεί ότι πρέπει να λέει ευχαριστώ γιατί δουλεύει έξι μέρες την εβδομάδα και παίρνει το μήνα 300 € μαύρα. Το να μπορέσουμε να κάνουμε κατανοητό, ειδικά στις νέες γενιές, ως αναφαίρετο το δικαίωμα στην εργασία θα είναι κάτι πολύ σημαντικό. Και όχι μόνο με μας.
Το 7ο σημείο, Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι διαφορετικές μας απόψεις
Υπάρχουν δυο απόψεις σύντροφοι εδώ και είναι φυσικό να δοκιμάζεται η ανθεκτικότητα μας. Μπορούμε να αντέξουμε δυο απόψεις.
Πολλοί φίλοι και αγαπημένοι του ΣΥΡΙΖΑ έχουν ανέβει στα ουράνια, έχουν πέσει κάτω και ξανανέβει και ξαναπέσει και έχουν περάσει πικρές εμπειρίες.
Είναι τιμή μου, όπως και όλων μας πιστεύω, να βρισκόμαστε μαζί με κάθε σύντροφο του ΣΥΡΙΖΑ μέσα στις διαδηλώσεις και μέσα στις πορείες. Πιστεύω όμως ότι η δομή από την κορυφή αυτών των σχημάτων, οι κουλτούρες και οι αξίες που συνοδεύουν αυτή τη λειτουργία δεν τους επιτρέπουν να παίξουν κεντρικό ρόλο σε μια αριστερά που απευθύνεται στην κοινωνία.
Άλλοι σύντροφοι έχουν άλλη άποψη. Εγώ κατανόησα την άποψη τους ακούγοντας τους και τον Γιάννη τον Θεωνά και άλλους. Και ένα σύντροφο που μίλησε πολύ απλά. «Εγώ δέχομαι αυτά που κάνει το Μέτωπο και θέλω να τα φέρω στο Συνασπισμό και στο Σύριζα. Θα μου το απαγορέψετε;» Δεν μπορούμε να το απαγορέψουμε αυτό.
Πρέπει να συνυπάρξουμε με αυτές τις απόψεις, με αυτές τις δυο απόψεις. Δεν είναι εμπόδιο αυτό. Καταλαβαίνουμε και τη σημασία ότι μπήκε στο «καταστατικό» του Μετώπου το ότι μπορεί κάποιος να ανήκει σε άλλο κόμμα, που δεν είναι καν στο ΣΥΡΙΖΑ, που δεν είναι καν στο χώρο της αριστεράς, που μπορεί να είναι αντίπαλο κόμμα.
Με αυτή την έννοια νομίζω και οι δύο απόψεις χωράνε μέσα στο Μέτωπο . Να μας πείσουν οι σύντροφοι ότι μπορεί να γίνει αυτή η αλλαγή αυτή μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ και να είναι πραγματική και όχι τυπική για πριν τις εκλογές. Να τους πείσουμε εγώ ή κάποιος άλλος ότι μπορεί γρήγορα να γίνει κάτι άλλο, ένα άλλο πλαίσιο που να απελευθερώνει τις δημιουργικές δυνάμεις της αριστεράς.
Το όγδοο σημείο, το ευρώ
Και εδώ υπάρχει διάσταση. Δεν είναι κοινές οι απόψεις. Ακούστηκαν πολλά και σημαντικά. Έχουν υπάρξει και προτάσεις για τροπολογίες του κειμένου. Δεν ξέρω αν με μια ψηφοφορία λύνουμε τα προβλήματα. Έχω επιφύλαξη. Πιστεύω ότι πρέπει να αναλάβουμε να κάνουμε ένα εργαστήρι που να καλέσουμε δυνάμεις, και από τον αστικό κόσμο ακόμη, όπου να επανεξετάσουμε τις θέσεις μας για το χρέος και για το ευρώ. Το ευρώ δεν είναι ταμπού. «Καμία θυσία για το ευρώ». Ίσως δεν αρκούν αυτά. Χρειαζόμαστε μεγαλύτερη επεξεργασία.
Κάθε μέρα προστίθενται νέα δεδομένα. Λέγεται π.χ. «παύση πληρωμών» για παράδειγμα από πλευρές της αριστεράς. Μπορείς να την κάνεις; Ή μπορεί να φτάσεις σε αυτό με άλλο τρόπο; Θες να στηρίξεις την κοινωνία; Θες να παίξεις το ταυρομάχο; Είναι πάρα πολλά ζητήματα όπως και η πρόταση, η σκέψη, ότι γρήγορα μπορούμε να αποχωρήσουμε από το Ευρώ. Είναι σημαντικό να συναντηθούν σε κοινές θέσεις οι δυνάμεις της αριστεράς.
Το ένατο σημείο, η νεολαία
Η νεολαία είναι ζήτημα προτεραιότητας. Ξέρουμε βέβαια την κατάσταση. Είναι σύντροφοι που ανήκουν σε νεολαίες των συνιστωσών του Μετώπου. Είναι τιμή μας που είναι μαζί μας. Βοήθησαν πάρα πολύ πιστεύω οι παρεμβάσεις τους. Αυτοί ξέρουν καλά από την εμπειρία τους: ούτε καν στην argo της νεολαίας το «αριστερά» δεν είναι μια λέξη με θετικό πρόσημο. Μερικές φορές ούτε ουδέτερο. Αρνητικό.
Είναι πολύ σημαντικό και εξαρτάται από μας να «ηλεκτρίσουμε» τους νέους συντρόφους. Να τους δημιουργήσουμε ένα πλαίσιο που να μπορούνε να κάνουν καλή δουλειά. Από τις συλλογικότητες εξαρτάται, μαζί με τους στόχους, τις καμπάνιες, τις εφημερίδες, τα αντιρατσιστικά, πολιτιστικά κέντρα, όλα αυτά να συνδέονται με τις διαδικασίες του Μετώπου. Η παρουσία της νεολαίας εδώ είναι ένα βήμα μπροστά. Αλλά είμαστε σύντροφοι πολύ πίσω ακόμη.
Το δέκατο σημείο, νέος πόλος στους εργατικούς αγώνες
Οι εργατικοί αγώνες. Πρέπει να πάρουμε υπόψη αυτή την εμπειρία, που δεν την ξέρουμε οι περισσότεροι, που μας γνώρισε ο Γιάννης Θεωνάς. Για «115 Σωματεία», τα άλλα ούτε καν τα ξέρω, που σε εποχές συμβιβασμού του συνδικαλιστικού κινήματος αναδείχθηκαν σε εναλλακτικό συντονιστικό αγωνιστικό κέντρο.
Να μια πρωτοβουλία του μετώπου. Να δημιουργηθεί ένας ευρύτερος συνδικαλιστικός πολιτικός και κοινωνικός πόλος που να αναλάβει την ευθύνη των κεντρικών πρωτοβουλιών σε σχέση με τα μεγάλα ζητήματα που υπάρχουν. Που να μπορεί να υλοποιεί, να ενοποιεί και να μπορεί να πολιτικοποιεί. Πράγμα που δεν μπορεί να κάνει η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ. Είναι κάτι νομίζω που πρέπει να το έχουμε μπροστά μας.
Το ενδέκατο σημείο, η εμπιστοσύνη στην αριστερά
Σύντροφοι, νομίζω ότι υπάρχει ένα ερώτημα που συνδέεται με τα προηγούμενα. Το ερώτημα της εμπιστοσύνης για τον καθένα από μας, για την προσωπική του στάση, για το μέτωπο, για την αριστερά. Είναι το κεντρικό ερώτημα. Πολλές ομιλίες αναφέρθηκαν εκεί. Πως θα ανακτήσει ξανά η αριστερά εμπιστοσύνη. Πως θα περάσει από την όχθη του πολιτικού συστήματος στην όχθη της κοινωνίας. Πως θα βγάλουμε τις γραβάτες και θα φορέσουμε τα ρούχα της δουλειάς. Πως θα βγάλουμε τα ημίψηλα; Και δεν έχουν μόνο τα στελέχη ημίψηλα. Έχει ο καθένας που θεωρεί το εαυτό του αγωνιστή, έμπειρο, που θυσιάζεται. Πώς θα βρεθούμε μέσα στη βρωμιά του κόσμου με τα κασκέτα.
Υπήρχαν πολλές ιδέες για το θέμα της δημοκρατίας. Είμαστε ανοικτοί, δεν φοβόμαστε την δημοκρατία. Θα λειτουργήσουν συνελευσιακά οι διάφορες κινήσεις, επιτροπές του μετώπου.
Το θέμα του δημοσίου και συλλογικού. Μια αριστερά που είναι ταυτισμένη καλώς ή κακώς με το κομματικό κράτος . Ειπώθηκε από ένα σύντροφο ότι ο δικός μας συνδικαλιστής θεωρεί μεγαλύτερη υποχρέωση να στηρίζει τον συνάδελφό του ακόμη και αν «τα πιάνει» από να τον αφήνει έκθετο. Θα πούμε πως θέλουμε εμείς το δημόσιο. Πως το αντιλαμβανόμαστε. Τι ευθύνες έχουμε. Γιατί δεν έχει καμία σχέση με αυτό που υπάρχει σήμερα.
Ειπώθηκαν κι άλλα θέματα. Θέματα ηθικής διάστασης της αριστεράς. Η σημασία της πολιτιστικής δημιουργίας. Όλα αυτά πρέπει να μας απασχολούν. Κάθε μέρα μας πρέπει να είναι ένα βήμα για την επιστροφή στον ελληνικό λαό.
Έβαλε ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα ένας σύντροφος σχετικά με τα εθνικά ζητήματα. Είναι σημαντικό σύντροφοι ότι εδώ βρισκόμαστε και συνθέτουμε, όχι μέσα στα πλαίσια παζαριού, ρεύματα από διαφορετικές πηγές του παγκόσμιου εργατικού κινήματος με σημεία αφετηρίας τον Λένιν , τον Τρότσκι, τον Μάο, τον Μπακούνιν για να χρησιμοποιήσω ονόματα και να γίνουν κατανοητές οι διαφορετικές αντιλήψεις, εδραιωμένες συνειδητά και ασυνείδητα. Καταφέρνουμε να βρίσκουμε μια κοινή άποψη, είναι σημαντικό. Εμείς έχουμε μέτωπο στον εθνικισμό αυτό είναι σαφές. Από την άλλη πλευρά έχουμε την ικανότητα στο διεθνιστικό να ενσωματώνουμε τα στοιχεία τα τοπικά, τα εθνικά και στοιχεία κουλτούρας και στοιχεία αγώνων και απόψεων και να μπορέσουμε να δώσουμε αυτό το πρότυπο ξανά μιας αριστεράς η οποία ξέρει και συνδυάζει όπως έκανε η αριστερά στις πολύ μεγάλες στιγμές της πάντα το εθνικό με το διεθνικό.
Το δωδέκατο και τελευταίο σημείο, η οργάνωσή μας.
Είναι δύσκολο. Εγώ θα προτιμούσα να είμαι στο Συντονιστικό παρά να είμαι σε μια τοπική του μετώπου. Πιο εύκολο είναι. Σκέπτομαι κάποιος είναι στην ΚΟΕ ή στη ΔΕΑ ή στην ΚΕΔΑ ή ΑΡΣΥΝΑ. Είναι στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως πολλοί από μας. Είναι στις επιτροπές της γειτονιάς. Είναι στο συνδικάτο του. Είναι και στο Μέτωπο. Τι κάνεις για το Μέτωπο; Να συνεδριάζει το Μέτωπο για να επιτύχει μια πραγματικά μετωπική συσπείρωση; Είναι δύσκολο. Δεν έχει δημιουργικότητα. Και πιστεύω έχουμε δείξει δημιουργικότητα.
Ξέρω την υπόθεση των Πατησίων. Εκεί διαμορφώνεται στα Πατήσια μια πραγματικά μετωπική κίνηση για το θέμα των νοσοκομείων, των ελεύθερων χώρων, της ανεργίας. Δυνάμεις που συμμετέχουν στο μέτωπο και δεν μπορούσαν να το κάνουν στο ΣΥΡΙΖΑ. Θέλει μια ευρηματικότητα.
Θέλει ακόμα μια προσπάθεια να ανεβάσουμε αριθμητικά τον κόσμο που είναι μαζί μας. Σ΄αυτή τη φάση έχει σημασία αυτό. Να ξέρουμε ότι υπάρχουν είκοσι με την αντίληψη του Μετώπου στη Λάρισα ή στη Λαμία. Θέλει μια ευλυγισία ώστε το κίνητρο να είναι η πολιτική διεργασία και η οικοδόμηση μιας ευρύτατης μετωπικής δράσης. Να καλέσουμε τον κόσμο στις κινητοποιήσεις. Και να βγούμε στο δρόμο να μαζέψουμε υπογραφές για το Δουβλίνο ΙΙ. Να κάνουμε την Επιτροπή Γειτονιάς. Πιστεύω στην επόμενη συνάντηση θα έχουμε πιλοτικές εμπειρίες.
Τελειώνω. Καταρχήν είδα τον κατάλογο των υποψηφιοτήτων του συντονιστικού. Μερικοί σύντροφοι συνέβαλαν πάρα πολύ στην οικοδόμηση αυτής της αντίληψης. Δεν θα είναι. Το θεωρώ θετικό από μια άποψη ότι δεν θα είναι. Είναι ηγετικά στελέχη συλλογικοτήτων. Πιστεύω ότι έχουμε τη δυνατότητα με καινούριους συντρόφους να λειτουργήσουμε ακόμη καλύτερα. Και αναφέρομαι σε όλους. Τον Θεωνά, τον Νταβανέλο, τον Ρινάλντι, τον Τσακνιά. Είναι σύντροφοι που συνέβαλλαν πολιτικά στην υπόθεση της αριστεράς. Η έλλειψη θα είναι μεγάλη. Από την άλλη πλευρά είναι σημαντικό να δώσουμε τη δυνατότητα σε νεώτερους
Θα ‘ήθελα να πω σύντροφοι ένα τελευταίο πράγμα που αφορά και σε μένα προσωπικά. Ειπώθηκε από πολλούς συντρόφους ότι στην κοινωνία είναι προσωποποιημένο σε μεγάλο βαθμό το «Μέτωπο». Θα σας έλεγα ότι πάρα πολύ προσπάθησαν να το προσωποποιήσουν όχι για να κερδίσει το μέτωπο αλλά για να χάσει. Και αυτό πρέπει να το λάβουμε υπόψη. Πιστεύω ότι έχουμε δυνάμεις, ξέρω τον ρόλο που έπαιξε καθένας σε αυτή την προσπάθεια και ξέρω τον προσωπικό μου ρόλο. Συμμετέχω στο συντονιστικό με την απαίτηση όλων των συντρόφων. Το συντονιστικό ρόλο όμως τώρα πια θα τον έχει άλλος σύντροφος .Θα υπάρχει ένας σύντροφος που θα έχει την ευθύνη του συντονισμού. Θα είμαι παρών.
Βλέπω τον κήπο μου, θα μ’ άρεσε να φυτεύω τομάτες και πιπεριές. Για κάθε έναν σαν και μένα σήμερα, στην ηλικία μου, είμαι εξήντα ενός ετών, το σημαντικό είναι να ρίχνεις τον σπόρο. Το φυτό που θα ανεβαίνει.
Τον καρπό θα τον μαζέψουν άλλοι.
Τον καρπό θα τον μαζέψουν άλλοι.
Να είστε καλά!
Σχόλιο του Α. Αλαβάνου σχετικά με με δημοσιεύμα του Spiegel για το χρέος
«Η υπηρετική στο διεθνές τοκογλυφικό κεφάλαιο, ασυνάρτητη και κοινωνικά κυνική πορεία της κυβέρνησης δεν καλύπτεται καν από την Τρόικα.
Το Spiegel έγραψε χθες ότι το ΔΝΤ κινείται στην κατεύθυνση της αναδιάρθρωσης του διεθνούς χρέους της Ελλάδας περιλαμβάνοντας και τον περιορισμό του και τις ζημιές των δανειστών.
Η απάντηση του ΔΝΤ είναι μαύρη σελίδα για την ελληνική κυβέρνηση: «το ΔΝΤ υποστηρίζει την θέση της ελληνικής κυβέρνησης περί μη αναδιάρθρωσης και την θέλησή της να εκπληρώσει πλήρως τις δανειστικές της υποχρεώσεις».
Είναι τόσο δουλική η στάση της κυβέρνησης ώστε και το ΔΝΤ παριστάνει τον Πόντιο Πιλάτο.
Χρεωκοπία δεν είναι η αθέτηση των συμβατικών υποχρεώσεων προς τους δανειστές, όπως υποστηρίζει η αριστερά. Χρεωκοπία είναι η λεηλασία της περιουσίας του δανειζόμενου από τους δανειστές όπως γίνεται με την κυβερνητική πολιτική.
Μ’ αυτή την έννοια η πολιτική της κυβέρνησης είναι χρεωκοπία «σε συνέχειες».Οδηγεί σε κατάρρευση την οικονομία που θα την διαχειριστούν τα ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Ένας είναι ο δρόμος. Να φύγει η κυβέρνηση της ντροπής. Έλεγχος του χρέους. Διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του».
***********************************************************************
ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΤΟΥ ΜΑΑ ΚΑΤΑΤΕΘΗΚΑΝ ΔΥΟ ΚΕΙΜΕΝΑ -ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΕΙΣ
**********************
********************************************************
ΣΆΒΒΑΤΟ, 2 ΑΠΡΙΛΊΟΥ 2011
1η μέρα εργασιών της Πανελλαδικής Συνάντησης του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής και Ανατροπής
Πάνω από 300 σύντροφοι και φίλοι του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής από την Αττική και άλλες περιοχές της χώρας συμμετείχαν στις εργασίες της Πανελλαδικής Συνάντησης του ΜΑΑ που ξεκίνησαν το Σάββατο 2 Απριλίου στο αμφιθέατρο Αντωνιάδη στην ΑΣΟΕΕ.
Η διαδικασία άνοιξε με χαιρετισμό εργαζόμενου στα ΜΜΕ .Παρευρέθηκαν αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ με τους Παναγιώτη Λαφαζάνη,Τάκη Μαστρογιαννόπουλο και Γιάννη Μπανιά ο οποίος απηύθυνε χαιρετισμό.Επίσης γραπτό χαιρετισμό έστειλε ο Ευτύχης Μπιτσάκης.
Χαιρετισμό απηύθυναν επίσης ο Κ.Παπαδάκης από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, o Χρήστος Τουλιάτος εκπρόσωπος της ΑΡΑΝ .Αίσθηση προκάλεσε η παρέμβαση της Βιβής Παναγιώτου από το κίνημα της Κερατέας.
Ο Αλέκος Αλαβάνος, κατά την εισήγησή του στην Πανελλαδική Συνάντηση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής, τόνισε τα εξής:
Για την πολιτική στιγμή:
“ Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι βρισκόμαστε σε ιστορική καμπή για τη χώρα, όπως τις δεκαετίες του '20, του '40, του '70 – τηρουμένων πάντα των αναλογιών. Ότι ο εχθρός βρίσκεται εντός των τειχών. Ότι, ενώ τα οχυρά μας σε ένα σκληρό ταξικό πόλεμο πέφτουν το ένα μετά το άλλο, η αντοχή του αντιπάλου εξαντλείται. Ότι η αριστερά, σήμερα στα μετόπισθεν, ώστε η υποχώρηση να μη γίνει ανοργάνωτη, μπορεί να γίνει πάλι εμπροσθοφυλακή. Ότι απόφαση μας είναι να δώσουμε τη μάχη για να μη περάσουν τελικά τα μέτρα της τρόικα, για την κοινωνία, για δημοκρατία.”
Για την κυβέρνηση Παπανδρέου:
“Ο Γ. Παπανδρέου περιφέρεται περιχαρώς σε τελετουργίες σχηματισμών προερχόμενων από την αριστερά με τον τρόπο που κάποιος παρευρίσκεται στο μνημόσυνο του εχθρού του. Ο Παπανδρέου και η κυβέρνησή του είναι παρόντες και στη δική μας Πανελλαδική Συνάντηση. Ως μια κυβέρνηση υποτέλειας, ψεύδους, κοινωνικού σαδισμού και αγραμματοσύνης, που πρέπει να πέσει κάτω από λαϊκό ξεσηκωμό.”
Για τις κατηγορίες για “λαϊκισμό” του Μετώπου:
“Ορισμένοι στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης του συστήματος κάνουν κριτική στο ύφος και τον τόνο της αντικυβερνητικής ρητορείας του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής. Φερέφωνα του Μαξίμου μας βάζουν διαγωγή “κοσμία” για λόγους λαϊκισμού. Ένα δικαστήριο δεν βάζει την ίδια ποινή σε ένα πορτοφολά και σε ένα δολοφόνο. Με την ίδια λογική, της βαρύτητας της ευθύνης, αλλιώς αντιμετωπίζεις μια κυβέρνηση που παίρνει ένα αντεργατικό μέτρο κι αλλιώς μια που καταλύει όλες τις κοινωνικές κατακτήσεις του 20ου αιώνα. Ας αναζητήσουν αλλού ένα καλό σαβουάρ βιβρ. Από το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής δεν πρόκειται να μπει νερό στο κρασί μας, τα λόγια και οι πράξεις μας θα είναι σκληρά, μέχρι να καταρρεύσει αυτή η κυβέρνηση.”
Για την αριστερά και τη χρεωκοπία:
“Η υπεράσπιση της κυβερνητικής πολιτικής για το χρέος δεν βασίζεται σε επιχειρήματα. Βασίζεται στον τρόμο των λέξεων. Λένε ότι η αναδιάρθρωση του χρέους, που υποστηρίζει η αριστερά, είναι “χρεωκοπία”. Όλες οι αναλύσεις όμως σε βιβλία, μελέτες, εφημερίδες στα αγγλικά χρησιμοποιούν για την αναδιοργάνωση του δημόσιου χρέους τον όρο “default” που σημαίνει αθέτηση συμβατικών υποχρεώσεων απέναντι στους πιστωτές, είναι δηλαδή σε βάρους τους. Κι όχι τον όρο “bankruptcy” που σημαίνει διανομή της περιουσίας του δανειζόμενου στους πιστωτές, “χρεωκοπία”.
Για την ενότητα της αριστεράς:
“Η αντίληψη του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής για την ενότητα έχει πολλά στοιχεία. Η ενότητα μόνη δεν αρκεί. Χρειάζεται να συνδέεται με ένα προωθημένο πολιτικό πρόγραμμα και με ανοικτές δημοκρατικές λειτουργίες. Η ενότητα δεν έχει εκλογική διάσταση, για να ανέβουν κάπως τα ποσοστά, αλλά για να μπορέσει να παίξει η αριστερά το ρόλο της στην ιστορική καμπή , ως καταλύτης, αν όχι πρωταγωνιστής της μεγάλης αλλαγής. Η ενότητα δεν δεσμεύεται στις λογικές ενός σχήματος αλλά διέπεται από την εμβέλεια του εγχειρήματός μας. Όλα αυτά σημαίνουν ότι ενότητα για μας σημαίνει συνάντηση προσώπων από το χώρο του ΚΚΕ, από τον ΣΥΡΙΖΑ, τον ΣΥΝ και άλλες συνιστώσες του, από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, από προωθημένες δυνάμεις προερχόμενες από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ, από νέους του αντιεξουσιαστικού χώρου που διαχωρίζονται από την τυφλή βία. Αλλά και από τους “Άγνωστους Στρατιώτες”, πολιτικά και κοινωνικά υποκείμενα που αναδείχνονται ή θα αναδειχθούν μέσα σε μια εκτεταμένη διαδικασία αυτοοργάνωσης που πρέπει να ενθαρρύνουμε με κάθε τρόπο.”
Για την κρίση εμπιστοσύνης της αριστεράς:
“Ούτε το εναλλακτικό πρόγραμμα ούτε η διαίρεση στην αριστερά είναι το βασικό πρόβλημα της αποστασιοποίησης από την κοινωνία. Το βασικό ζήτημα είναι ο κλονισμός της εμπιστοσύνης. Η αριστερά πρέπει να βρει τρόπο να βγει έξω από το κάδρο του συστήματος. Η αριστερά δεν είναι μόνο θεωρία και στρατηγική. Είναι και αφήγηση, και ηθική, και αισθητική. Αριστερά δεν είναι μόνο η Ιθάκη, είναι και το ταξίδι. Αριστερά είναι όχι μόνο οι στόχοι, αλλά ένα άλλος τρόπος που θέλουμε να ζήσουμε. Με αλληλεγγύη, αντίσταση, αδελφοσύνη, ισότητα.”
Για την κυβέρνηση Παπανδρέου:
“Ο Γ. Παπανδρέου περιφέρεται περιχαρώς σε τελετουργίες σχηματισμών προερχόμενων από την αριστερά με τον τρόπο που κάποιος παρευρίσκεται στο μνημόσυνο του εχθρού του. Ο Παπανδρέου και η κυβέρνησή του είναι παρόντες και στη δική μας Πανελλαδική Συνάντηση. Ως μια κυβέρνηση υποτέλειας, ψεύδους, κοινωνικού σαδισμού και αγραμματοσύνης, που πρέπει να πέσει κάτω από λαϊκό ξεσηκωμό.”
Για τις κατηγορίες για “λαϊκισμό” του Μετώπου:
“Ορισμένοι στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης του συστήματος κάνουν κριτική στο ύφος και τον τόνο της αντικυβερνητικής ρητορείας του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής. Φερέφωνα του Μαξίμου μας βάζουν διαγωγή “κοσμία” για λόγους λαϊκισμού. Ένα δικαστήριο δεν βάζει την ίδια ποινή σε ένα πορτοφολά και σε ένα δολοφόνο. Με την ίδια λογική, της βαρύτητας της ευθύνης, αλλιώς αντιμετωπίζεις μια κυβέρνηση που παίρνει ένα αντεργατικό μέτρο κι αλλιώς μια που καταλύει όλες τις κοινωνικές κατακτήσεις του 20ου αιώνα. Ας αναζητήσουν αλλού ένα καλό σαβουάρ βιβρ. Από το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής δεν πρόκειται να μπει νερό στο κρασί μας, τα λόγια και οι πράξεις μας θα είναι σκληρά, μέχρι να καταρρεύσει αυτή η κυβέρνηση.”
Για την αριστερά και τη χρεωκοπία:
“Η υπεράσπιση της κυβερνητικής πολιτικής για το χρέος δεν βασίζεται σε επιχειρήματα. Βασίζεται στον τρόμο των λέξεων. Λένε ότι η αναδιάρθρωση του χρέους, που υποστηρίζει η αριστερά, είναι “χρεωκοπία”. Όλες οι αναλύσεις όμως σε βιβλία, μελέτες, εφημερίδες στα αγγλικά χρησιμοποιούν για την αναδιοργάνωση του δημόσιου χρέους τον όρο “default” που σημαίνει αθέτηση συμβατικών υποχρεώσεων απέναντι στους πιστωτές, είναι δηλαδή σε βάρους τους. Κι όχι τον όρο “bankruptcy” που σημαίνει διανομή της περιουσίας του δανειζόμενου στους πιστωτές, “χρεωκοπία”.
Για την ενότητα της αριστεράς:
“Η αντίληψη του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής για την ενότητα έχει πολλά στοιχεία. Η ενότητα μόνη δεν αρκεί. Χρειάζεται να συνδέεται με ένα προωθημένο πολιτικό πρόγραμμα και με ανοικτές δημοκρατικές λειτουργίες. Η ενότητα δεν έχει εκλογική διάσταση, για να ανέβουν κάπως τα ποσοστά, αλλά για να μπορέσει να παίξει η αριστερά το ρόλο της στην ιστορική καμπή , ως καταλύτης, αν όχι πρωταγωνιστής της μεγάλης αλλαγής. Η ενότητα δεν δεσμεύεται στις λογικές ενός σχήματος αλλά διέπεται από την εμβέλεια του εγχειρήματός μας. Όλα αυτά σημαίνουν ότι ενότητα για μας σημαίνει συνάντηση προσώπων από το χώρο του ΚΚΕ, από τον ΣΥΡΙΖΑ, τον ΣΥΝ και άλλες συνιστώσες του, από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, από προωθημένες δυνάμεις προερχόμενες από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ, από νέους του αντιεξουσιαστικού χώρου που διαχωρίζονται από την τυφλή βία. Αλλά και από τους “Άγνωστους Στρατιώτες”, πολιτικά και κοινωνικά υποκείμενα που αναδείχνονται ή θα αναδειχθούν μέσα σε μια εκτεταμένη διαδικασία αυτοοργάνωσης που πρέπει να ενθαρρύνουμε με κάθε τρόπο.”
Για την κρίση εμπιστοσύνης της αριστεράς:
“Ούτε το εναλλακτικό πρόγραμμα ούτε η διαίρεση στην αριστερά είναι το βασικό πρόβλημα της αποστασιοποίησης από την κοινωνία. Το βασικό ζήτημα είναι ο κλονισμός της εμπιστοσύνης. Η αριστερά πρέπει να βρει τρόπο να βγει έξω από το κάδρο του συστήματος. Η αριστερά δεν είναι μόνο θεωρία και στρατηγική. Είναι και αφήγηση, και ηθική, και αισθητική. Αριστερά δεν είναι μόνο η Ιθάκη, είναι και το ταξίδι. Αριστερά είναι όχι μόνο οι στόχοι, αλλά ένα άλλος τρόπος που θέλουμε να ζήσουμε. Με αλληλεγγύη, αντίσταση, αδελφοσύνη, ισότητα.”
Πανελλαδική Συνάντηση 2-3 Απριλίου 2011
Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και ανατροπής θα πραγματοποιήσει την Πανελλαδική Συνάντησή του στις 2 και 3 Απρίλη στην Αθήνα στην ΑΣΟΕΕ στο αμφιθέατρο Αντωνιάδη.
Το Σάββατο οι εργασίες θα ξεκινήσουν από τις 11.00 το πρωί και θα διαρκέσουν όλη τη μέρα ενώ την Κυριακή η διαδικασία θα συνεχίστει από τις 11 ως το μεσημέρι.
